Chapter 1: Time of our lives

Mijn beste vriend, Sherlock, is dood. Ondanks zijn zonderlinge karakter beschouwde ik hem als één van de meest geweldige en meest menselijke mensen die ik ooit had ontmoet.
Nooit had ik verwacht toen ik hem ontmoette dat het zo zou eindigen voor hem. Voor ons. Ik had nooit verwacht toen ik hem voor het eerst ontmoette dat we zulke goede vrienden zouden worden.
De begrafenis was klein geweest. Veel kleiner dan een groots man als hij verdiende.
Ik wist niet wat hem deed springen noch waarom hij beweerde fraude gepleegd te hebben. Ik geloofde hem niet. Zoiets zou hij nooit of te nimmer doen.
Het was vreemd om alleen te zijn. Er was geen vioolmuziek, geen spannende opdrachten. Hoewel ik indertijd meer genoot van de momenten dat we niets te doen hadden. Besefte ik nu dat de opdrachten de beste tijd van mijn leven waren geweest.
Het is moeilijk om afscheid te nemen van die tijd en de man die zo plots mijn leven was in- en uitgewandeld. Ik koesterde de herinneringen aan mijn vriend.
Ik ben blij dat ik hem heb ontmoet. Zelfs nu zijn bewuste en permanente vertrek me zoveel leed bezorgde. De wereld was een waardevolle bewoner verloren.