Untill I found you ||048|| Amynthas

Het voelt fijn om Tom zijn stem weer even te horen. Ik heb hem echt gemist gisteren en vanacht. Het liefst zou ik elke nacht naast hem willen slapen zodat ik de volgende ochtend naast hem wakker kan worden. Hem kan zoenen en knuffelen. 'Kan ik straks langskomen? Ik wil je zien' Tom zijn stem laat me opschrikken uit mijn gedachten en net als ik ja wil zeggen bedenk ik me dat hij me niet zo mag zien. Niet zolang ik die gips om heb. 'Ik ik moet werken' stotter ik en bijt hard op mijn lip. 'Hoelaat ben je vrij dan?' vraagt hij, mijn gestotter negeren. Ik heb het gevoel dat hij iets doorheeft maar ik hoop gewoon van niet want dan ben ik er echt geweest. Dan vertrouwt hij me nooit meer. 'Laat, mijn baas wil dat ik door werk tot een uur of een 's nachts en dan moet ik echt naar huis van mijn moeder' Shit, hij wist dat mijn moeder niet thuis zou zijn voor een week en dat mijn broertje aan het logeren is bij een vriendje. 'Amynthas waar..' Ik onderbreek hem voordat hij zijn zin af kan maken en zeg dat ik op moet hangen en zonder verder nog wat te zeggen druk ik op het rode hoorntje en zet mijn mobiel tegerlijkertijd uit. Ik trek mijn benen dicht tegen me aan en leg mijn hoofd erop. Waarom lieg ik tegen Tom? Een traan glijd over mijn wang en al snel volgen er meer. Het liefst wil ik hem nu bellen en hem alles vertellen, dat mijn baas me elke keer slaat, dat hij me kapot maakt. En het liefst zou ik hem willen zeggen dat ik van hem hou, dat ik hem nooit meer kwijt wil en dat ik me zijn meisje wil kunnen noemen. Maar helaas, niet alles is zo gemakkelijk. Alles moet altijd moeilijk zijn bij mij. Eerst mijn vader die ons verliet, mijn moeder die bijna alleen maar werkt, mijn broertje die niet weet wat er aan de hand is en nu mijn baas die me nog eens dood gaat slaan als het zo doorgaat. En ik laat alles, maar dan ook alles zomaar gebeuren. Ik ben gewoon zwak, ik ben niks waard. Ik verdien Tom helemaal niet.