Untill I found you ||046|| Amynthas

De volgende ochtend word ik al vroeg wakker door een streepje zonlicht dat vervelend in mijn ogen schijnt. Gisteravond dus vergeten om de gordijnen dicht te doen. Als ik mezelf uit wil rekken schiet er een hevige pijn door mijn elleboog en een gil ontsnapt uit mijn mond en geschrokken kijk ik naar de plek waar de pijn vandaan komt. Mijn elleboog is helemaal blauw en paars en het lijkt net alsof een bot een beetje scheef is gaan staan. Shit, mijn moeder mag dit niet zien en Tom al helemaal niet. Voorzichtig stap ik mijn bed uit en loop naar de spiegel en houd mijn arm zo dat ik mijn elleboog goed kan zien. Volgensmij is het echt gebroken. Ik kan moeilijk naar het ziekenhuis gaan nu, mijn moeder gaat zich dan dingen afvragen en tegen mijn moeder kan ik niet liegen. En Tom kan ik ook niet vragen want die is precies hetzelfde. Meteen heb ik een idee en loop naar mijn mobieltje op mijn nachtkastje en zoek het nummer van Milla op. Snel druk ik op het groene hoorntje en wacht tot ze opneemt. Na vier keer overgaan neemt ze eindelijk op en hoor ik haar slaperige stem. 'Sorry dat ik je wakker bel maar wil je wat voor me doen?'

Milla was al snel gekomen nadat ik haar gebelt had. Ik heb tegen haar gezegd dat ik gisteren van de trap gevallen was en dat mijn moeder nog lag te slapen. Dat laatste is tenminste niet gelogen. Al snel waren Milla en ik klaar bij het ziekenhuis. Hij was blijkbaar dus wel gebroken. Ze hebben me een bovenarmgips gegeven in de hoop dat het zo beter word en anders moet ik geopereerd worden. Bij dat zinnetje krijg ik meteen een rilling. Ik haat dat soort dingen. Nadat Milla en ik nog iets hadden gedronken bij een leuk restaurantje heeft ze me weer naar huis gebracht omdat ze nog moest werken. Het is inmiddels elf uur en ik wacht op een telefoontje van Tom maar denk dat hij nog aan het slapen is. De slaapkop.