Untill I found you ||042|| Amynthas

Zuchtend druk ik de tv uit die ik op een willekeurige zender heb gezet en zak een beetje onderuit. Tom is een half uur geleden naar huis gegaan en ik mis hem nou al. Het liefst zou ik hem nu bellen om te vragen of hij langskwam maar hij is iets aan het doen met Georg, Gustav en Bill. Ik voel hoe mijn mobiel voor de tweede keer deze dag begint te trillen en snel neem ik op in de hoop dat het Tom is. 'Met Amynthas' spreek ik beleefd uit, voor het geval het iemand anders is. Meteen heb ik spijt dat ik opgenomen heb.

Snel smijt ik mijn fiets tegen een muurtje en stap het caffeetje binnen en zie mijn baas me kwaad aankijken. Hij heeft er een hekel aan als ik te laat kom maar kom op, hij belde me tien minuten geleden om te zeggen dat ik binnen een minuut hier moest zijn. Lekker dan als je eerst vijf minuten moet fietsen. Snel loop ik langs hem heen en wil net de achterdeur inglippen om naar de keuken te lopen als zijn ruwe hand mijn polsen strak omklempt. 'Te laat' sist hij woedent in mijn oor en angstig begin ik mijn pols los te rukken maar echt veel nut heeft het niet. 'Het spijt me' fluister ik bibberend en voel hij zijn greep rond mijn pols alleen maar strakker word. 'Als je nog een keer te laat komt zwaait er wat OKE?' schreeuwt hij hard en geeft een klap in mijn gezicht waardoor ik achteruit val en met mijn elleboog tegen de muur knal en een luide knak is hoorbaar. De pijn trekt door heel mijn lichaam maar ik verbijt de pijn en sta moeizaam op en loop zonder nog wat te zeggen naar de keuken. Nog even doorbijten Amynthas.