114- Felix in de aanval.

Elisabeth PoV
Dagmar begreep het niet, ik denk dat er niemand was die me zou begrijpen. Ik opende de deur en nam Leliël in mijn armen. ik ging met haar naar mijn kamer zodat ik de rest -ook met ultrasonische gehoor- niet zou wakker maken. Ik wiegde haar in mijn armen en op een of andere manier klapte ze zich vast aan mij.
'Is er iets, liefje?' vroeg ik zacht. ze keek me aan met zo'n zielige blik. Zoiets dat zei van; had je dat nog niet door dan?
'Waarom ging je weg?' vroeg ze zachtjes. ik dacht dat ik haar hoorde snikken, en drukte haar -in een rare beschermende manier- dichter tegen me aan. ALsof ik ervoor zou kunnen zorgen dat ze stopte met huilen.
'Dat heb ik toch verteld? Ik moest mijn gave uitbreiden om zeker te zijn dat je...opa's de Cullens geen pijn zouden doen door mij.' zei ik zacht.
'Maar waarom wilden ze Tatie Rose en de rest van onze familie pijn doen? Dat is stout.' zei ze met een kinderlijke vastberadenheid. Ik glimlachte.
'Omdat... omdat je opa's hier niet blijven wonen, ze wonen aan de andere kant van de oceaan, in Europa, en ze missen ons zo erg dat ze ons bij hen willen.' probeerde ik uit te leggen. Dat het ook gedeeltelijk kwam doordat opa Aro en opa Caius niet wilden dat de Cullens te sterk werden voor hen, of voor welke andere clan dan ook, vertelde ik liever niet. Tot ik besefte dat zij aro niet opa moest noemen; Aro was mijn oom, dus haar... hou het gewoon op oom. En marcus was mijn grootvader, dus hun overgrootvader. En Tristan....liet ik voor het moment nog even buiten beschouwing. Hij zal zich goed moeten gedragen voor hij geaccepteerd wordt door mij of Dagmar. Leliël hield zich zo hard als ze kon vast aan mij, in het donker -waar ik geen last van had- keek ze op naar mij.
'Mama? Nooit meer weggaan.' mompelde ze zacht. Ik glimlachte en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik zou niet liever willen. ik legde mijn wang op haar hoofdje en wachtte tot ze in slaap viel. Vlak nadat dat gebeurde, hoorde ik iemand de trap opkomen. Ik luisterde naar wie het was. DOn't kill me... Witte vlag... Ik kom in vrede. zei de stem in zijn hoofd. Tuurlijk, Dagmar had hem zeker gezegd dat hij me hier kon vinden. Hij stond in de deuropening, en voor de verandering had hij zijn cape aan de kant gelegd. Waarschijnlijk dacht hij dat Esmée hem de keel zou doorscheuren als hij haar huis vuil maakte. Je zou bijna lachen.
'Mag ik binnenkomen?' ik schudde mijn hoofd van neen. Hij kwam toch binnen.
'Sorry, zwijgen is toestemmen.' zei hij met een klein lachje. Daarna keek hij neer op mij en Leliël. alsof hij staarde.
'Ik snap nog altijd niet dat je zoiets overleeft hebt; in Gods naam 7. Gewone mensen kunnen geen zevenling houden; jij zit met de vampier variant en loopt nog altijd rond.' zei hij zacht. Ik knipperde met mijn ogen. Dus hij had eigenlijk gehoopt dat ik dood was? goed.
'Sorry dat ik het overleeft heb.' mompelde ik zacht. ik wreef Leliëls honingblonde haar uit haar oogjes. Felix keek gewoon toe.
'Hoe heet ze?' vroeg hij zacht. Ik negeerde hem.
'Leliël.' zei Dani plots. ik had hem horen toekomen. Felix draaide zich om, verbaast om iemand anders te zien. Hij wist dat Dani en Leliël goed overeen kwamen, maar hij zag er andere dingen in dan ik. Ik zag het zo in zijn hoofd; hij was in de veronderstelling dat Dani míjn vriend was.
'Oh, doe niet zo kinderachtig.' zei ik tegen Felix. Ik gaf Leliël aan Dani mee om haar opnieuw in haar bedje te leggen. Felix leek verbaast.
'Je lijkt verantwoordelijker dan vroeger.' merkte hij op. ik rolde met mijn ogen.
'Wel, ik moet alleen voor7 kinderen zorgen, met hulp van vrienden en familie, daar word je verantwoordelijk van.' zei ik terwijl ik weer naar buiten liep. Hij liep achter me aan, beneden, buiten, duwde hij me tegen de muur. Ik wou het huis van Esmée en Carlisle niet beschadigen dus liet ik hem even doen. Hij hield zijn hoofd schuin en kuste me. Het voelde als... thuiskomen. het voelde zo normaal dat zijn armen om mijn middel lagen. Alsof zijn handen precies groot genoeg waren om net op mijn heupen te passen, alsof ik voor hem gemaakt was.
'Ik was er niet toen je me nodig had, toen je mens was. maar nu laat ik je niet meer gaan, Lils. Niet opnieuw, niet nu, niet nooit. We hebben een eeuwigheid om het uit te vechten; maar ik ga je niet meer loslaten.