216~

TOm PoV
Toen we eindelijk aankwamen bij het ziekenhuis, moest ik mijn best doen om niet naar binnen te stormen. Bill probeerde me een beetje in bedwang te houden, maar meer lukte ook niet. Hij vertelde me wel dat Laura toch nog niet op een kamer lag, omdat ze nu pas aan het opereren waren, maar ergens geloofde ik het niet. Een naïef deeltje van me, geloofde dat Laura daar zou staan, wachtend tot ik haar kwam weghalen van de dokters. ze had het nooit echt voor dokters gehad, die hadden spuiten en andere marteltuigen. TOen we in het ziekenhuis aankwamen, Stond Laura niet te wachten; Bill had gelijk gekregen, en hoewel ik wist dat het normaal was. ze zou op zijn minst ergens moeten slapen, door alle medicatie en verdovingsmiddelen die ze haar gegeven hadden. Ik keek rond me in de gangen; het was duidelijk dat wij 4 herkent werden, maar de BodyGuards hielden de mensen op afstand, ergens was dat goed. Ik kon het nu even niet opbrengen om te glimlachen naar meisjes, handtekeningen uit te delen, op foto's te staan en meer van die dingen. Ik was hier voor Laura. Ik zette me neer op een van de stoeltjes terwijl Bill ging vragen naar haar. Ik kon het hem zo horen vragen. 'Pardon Juffrouw, we zoeken Laura Schultz. ze zou hier binnengebracht zijn met de ambulance.' zei hij zacht. Het meisje keek op haar computer. ze had lang blond haar, als ik Laura niet opnieuw had gezien, zou ik haar misschien knap hebben gevonden. 'Ze is binnengebracht, maar is meteen geopereerd met een schotwonde in de schouder. Er is redelijk wat schade; ze heeft geluk dat het haar linker is, als ze die niet meer kan gebruiken kan ze op zijn minst nog schrijven.' mompelde het meisje. Bill kwam naast me zitten. 'Magere troost.' mompelde hij zacht. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder hangen.