Hoofdstuk 4

Ik slikte, vouwde de brief toen heel voorzichtig weer op, en stopte hem terug in de envelop waar hij in had gezeten. Een envelop met in de hoek een kleine, maar sierlijke 1.
Ik liet me achterover op mijn bed vallen en staarde naar het plafond. De datum die in de hoek van het papier stond had me verteld dat Fynn de brief iets minder dan een jaar geleden geschreven moest hebben. Ik kon bijna voor me zien hoe hij aan zijn bureau had gezeten, terwijl op de achtergrond Mozart, of andere klassieke troep klonk, hij had vast op de achterkant van zijn pen gebeten, starend naar de honderd briefjes die hij aan het prikbord achter zijn bureau had hangen, zonder de woorden te lezen die erop stonden. En toen hij begon met schrijven had hij de pen vast heel lichtje in zijn slanke pianovingers gehouden. Want Fynn had een perfecte grip, en een nog perfecter handschrift.
Ik herinner me nog precies hoe jaloers ik in groep 3, toen ik hem nog maar net kende, was geweest, omdat de juf waarop ik toen stiekem “verliefd” was hem altijd complimentjes gaf om hoe mooi hij kon schrijven. Bij mij had ze altijd slechts door mijn haren geaaid en gezegd; “het lukt je vast nog wel, je moet vooral blijven oefenen.”
En ineens had ik mijn besluit genomen. Ik sprong overeind, trok mijn kast open, graaide lukraak spullen bij elkaar, haalde voorzichtig de brieven uit de schoenendoos waar ze in hadden gezeten, bond ze bij elkaar met een elastiek, stopte ze in een plastic tas, en dumpte alles in mijn rugzak. Toen scheurde ik een vel papier uit mijn wiskundeschrift, dat nog open op mijn bureau lag en schreef er wat dingen op.
Ik ging Fynn zoeken. Ik ging Fynn zoeken en de tijden terughalen die hij had meegenomen.

---

Ik had gerend, gelopen, gestrompeld, weer gerend. Was elk gevoel van richting kwijtgeraakt en totaal gedesoriënteerd. Ik hoestte, mijn keel voelde rauw, mijn longen brandden, ik was alleen, voor het eerst sinds de dag dat ik was weggelopen voelde ik me alleen. Ik had mensen nodig. Mijn hoofd begon te bonken, ik besefte dat ik honger had, begon nog harder te rennen.
En opgegeven moment wist ik zelfs niet meer wat boven, en wat onder was, ik merkte nog net dat ik niet meer vooruitkwam, voor de wereld zwart kleurde.