01. -Daphne

Ik kon mijn ogen niet geloven. Na heel lang zeuren mocht ik dan toch naar Londen om naar One Direction te gaan! Er was maar een probleem: ik moest alles zelf betalen. Maar omdat Kerstmis en Nieuwjaar pas achter de rug was, had ik ondertussen wel al genoeg geld voor een ticket en vervoer. Alleen het verblijf moesten mijn ouders mij even voorschieten. Snel zocht ik mijn telefoon en begon met trillende handen het nummer van mijn beste vriendin, Melanie, in te toetsen . “Ik mag mee naar One Direction!” schreeuwde ik door de telefoon, waarna we allebei begonnen te gillen. Ik hing al een uur aan de telefoon en wou nog lang niet afleggen, maar mijn moeder riep dat het eten klaar was. Ik hing op en ging aan tafel. Ik had een glimlach op mijn gezicht die je er niet meer af zou krijgen. Mijn vader kuchte eens en legde zijn bestek neer, dat betekende dat hij iets te zeggen had. Nieuwsgierig keek ik hem aan. “Je moeder en ik hebben besloten dat je het vervoer en het verblijf voor het concert van One Direction niet zelf moet betalen.” Ik geloofde mijn oren niet. “Dank je, dank je, dank je, dank je!” riep ik superblij terwijl ik mijn ouders een hele dikke knuffel gaf. Mijn dag kon niet meer stuk! Toen het tijd was om te gaan slapen, was ik nog helemaal niet moe. Integendeel, ik was veel te hyperactief. Ik kon niet stoppen met denken aan One Direction. Ik ging in mijn bed liggen en bedacht verschillende situaties die misschien zouden kunnen gebeuren als ik de jongens zou ontmoeten. Na een paar uur wakker gelegen te hebben, viel ik toch in slaap. Toen ik ’s ochtends mijn alarm hoorde, besefte ik dat het maandag was en ik terug naar school moest. Ik bleef nog even liggen om wakker te worden, maar in plaats daarvan, viel ik terug in slaap. Om kwart na acht werd ik terug wakker. “Shit!” riep ik. Ik had nog 10 minuten voor de school zou beginnen. Ik kleedde mij zo snel mogelijk om, en pakte snel een appel terwijl ik die al fietsend op weg naar school op at. Ik hoorde de bel gaan toen ik net aan kwam. 'Dat wordt rennen,' dacht ik. Gelukkig hadden we het eerste uur Frans en was de leerkracht meestal te laat. Ik was gelukkig nog net op tijd in de klas. “Waar bleef je?” vroeg Melanie toen ik naast haar ging zitten. “Ik heb me verslapen,” fluisterde ik, want ik zag dat de leerkracht al was binnen gekomen. Ik begon wat in mijn boek te krabbelen terwijl mijn gedachten weer afdwaalden naar One Direction.