213~

Laura PoV
TOm en ik hadden het bijgelegd, hoewel er niet erg veel "leuke" momenten waren. Allebei waren we geschrokken van hoe ik gereageerd had, en Tom leek er op een of andere manier veel serieuzer mee om te gaan dan ik. Maar dat verhinderde ons niet van in het zelfde bed te slapen; ik had snel koud hier in dit hotel. Het was niet echt een leuke plaats om te blijven, en toch was ik de hele tijd binnen. Ik had slaap in te halen, meestal terwijl de jongens de hele dag door de stad gingen en repeteerden. ik ging 's avonds -onder zware bewaking- mee naar de concerten, maar dat vermoeide me heel erg. De jongens hadden twee avonden na elkaar gespeeld, maar nu vertrokken we weer. Ik vond het leuker op de tourbus; daar ik piano spelen, en spelletjes spelen, tv kijken en meer leuke dingen doen, zonder naar buiten te moeten, want het regende veel. Ik pakte mijn en Toms spullen in -om een of andere reden had ik het gevoel dat het anders niet gedaan zou worden- maar ik had een slecht voorgevoel. Alsof er iets op het punt stond te gebeuren dat ik niet leuk vond.
Een van de bodyguards hielp ons om op de bus te komen, tussen allerlei gillende meisjes door die nog op het laatste moment een handtekening te krijgen van de jongens. ik bleef rond TOm hangen, zo gezegd als assistente of zo. Niet dat ze me geloofden, ik kreeg vuile blikken, maar daar kon ik tegen.
Plots zag ik iets anders, iets dat mijn aandacht trok. Een soort flikkering van bovenaf. Er was licht genoeg om te zien wat de flikkering was, en wie die in de hand had. Tom had niets door, maar ik merkte dat iets op ons afkwam. Het was nu of nooit. Ik duwde me tegen Tom aan -hij keek verbaasd-, en net op dat moment voelde ik een harde slag tegen mijn schouder... of was het mijn rug? Ik keek nog even naar tom en zakte op de grond neer. Na een paar seconden werd het allemaal zwart.. Tom was weg...