021

We hangen verschillende lampionnetjes op en steken kaarsjes aan. We zijn nu al bijna heel de middag bezig, om het er perfect uit te laten zien. Er is alleen nog één ding dat ontbreekt, maar dat komt later. Tevreden kijk ik samen met mijn zussen naar het resultaat. ‘Dit is het liefste wat je ooit gedaan hebt, Liam.’ Nicola kijkt me breed glimlachend aan. Ik knik zachtjes. ‘Ik hoop dat het in de smaak valt.’ Mijn stem klinkt zachtjes en onzeker staar ik naar een punt in de verte. ‘Liam, wees niet zo onzeker. Dit is het einde, voor alle meisjes, maar zeker voor het jouwe.’ Ruth kijkt me bemoedigend aan en knuffelt me. Langzaam lopen we terug naar ons huis, waar ik de keuken in duik om een picknickmand vol met lekkere dingen te stoppen. We hadden speciaal daarvoor boodschappen gedaan, dus er is meer dan genoeg. Ook een kleed mag niet ontbreken en die stop ik ook in de mand. Ik kijk op de klok en zie dat het vier uur is. Snel loop ik naar boven om me om te kleden, aangezien ik een joggingbroek en een oud T-shirt aan heb. Radeloos tuur ik nu al vijf minuten in mijn kleerkast, maar ik weet niet wat ik aan moet. Juist op dat moment komt mijn moeder mijn kamer binnen. ‘Weet je niet wat je aan moet trekken?’ Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en kijk haar aan met een blik in mijn ogen van ‘help!’ Ze schud even haar hoofd, maar pakt dan een outfit. ‘Hier trek dit maar aan.’ Ze houdt me het stapeltje met kleren voor. Ik pak het aan en kijk wat ze gepakt heeft. Een blouse met een spijkerbroek, simpel, maar toch het liefste dat ik draag. Mijn moeder loopt zonder wat te zeggen weer naar beneden en ik kleed me vlug om. In de badkamer doe ik nog gauw mijn haar en werp een blik op de spiegel, klaar! Ik trek nog mijn All Stars aan en ga naar beneden. Daar trek ik mijn jas aan en pak de picknick mand. ‘Ik ga! Zie jullie later.’ Mijn stem galmt door het huis en ik loop de voordeur uit, die ik in het slot gooi. Met een versnelde pas, loop ik gauw naar de versierde plek en leg alles mooi neer. Het kleed en de picknickmand, maken het helemaal compleet. Ik kijk op mijn horloge en haast me naar het park, waar Sarah al op me wacht. ‘Hee.’ Ze groet en knuffelt me stevig. Ik knuffel haar terug. ‘Hee, ben je er klaar voor?’ Fluister ik zacht in haar oor. Ik zie kippenvel in haar nek verschijnen en moet onwillekeurig grijnzen. Ik laat haar los en kijk haar aan. Ze knikt. ‘Ja, wat gaan we nou doen?’ Een nieuwsgierige blik ligt in haar ogen. ‘Dat zal je wel zien, kom mee.’ Ik pak haar arm en neem haar mee naar de plek. ‘Vanaf hier moet je een blinddoek om.’ Verbaasd kijkt ze me aan, maar laat het toe als ik haar een blinddoek voor doe. Ik neem haar voorzichtig verder mee en maak haar blinddoek los als we er zijn. Sarah knippert een paar keer met haar ogen en kijkt in het rond. Haar ogen vergroten, des te meer ze ziet. Nerveus bijt ik op mijn lip en wacht haar reactie af. Ze draait zich naar mij en opent haar mond om iets te zeggen.

Surprise!

---

Is het nog leuk? Ik heb namenlijk het idee dat het saai begint te worden, maar misschien ligt dat aan mij.
Kritiek is altijd welkom, zet dan even in een reactie of laat gewoon sowieso een reactie achter. Motiveerd altijd om verder te schrijven.
<3