Twenty-Two

*Zoey Miller

Waarom had hij dat gedaan? Het was toch bedoeld als een doodgewone, vriendschappelijke kus? Waarom moest hij plotseling dingen ingewikkeld maken door me op die manier te kussen? Met tong?
Ergens voelde ik me zelf ook wat schuldig. Had ik hem namelijk niet terug gekust? Had ik mijn armen niet om hem heen geslagen?
En nog erger dan dat: had ik er niet van genoten? Ik slikte. Ja, ik had er van genoten. Sterker nog: ik had nog nooit zo van een kus genoten.
Ik schudde mijn hoofd.
Ik overreageerde.. Het betekende waarschijnlijk niets en hij bedoelde er ook niets mee. Of wel? Ik liet mijn hoofd in mijn schoot vallen. Wat deed ik weer belachelijk. Typisch ik: van iets kleins een groot drama maken. Wat maakte het nu uit dat hij me een tongzoen had gegeven? Wat maakte het nu uit dat ik me sinds hij dat had gedaan steeds inbeeldde hoe het zou zijn om iets met hem te hebben? Wat maakte het nu uit dat hij me de naam van mijn eigen vriendje deed vergeten.
Boos gaf ik mezelf een klap. Verman jezelf, mens! Je vriendje heet Trevor en je bent dol op hem!
Na een kwartiertje op het toilet te zitten piekeren, besloot ik om terug naar de rest te gaan.
'Hey Zoe.' zei Liam zodra ik terug was.
Ik glimlachte flauwtjes en ging naast hem zitten.
'Grote boodschap?' Grinnikte hij.
Ik sloeg hem speels op zijn arm en keek rond.
Mijn blik kruiste die van Harry en ik keek snel naar mijn handen.
'Hoe laat is het?' vroeg ik aan niemand in het bijzonder.
'Half twaalf', antwoordde Zayn.
'Dat is minder laat dan ik dacht. Maar ik denk dat ik dan maar eens met Amy Wimehouse naar huis ga voor ze in een coma ligt...' zei ik met een knikje naar Ariana.
Ze had een glazige uitdrukking op haar gezicht en lachte schaapachtig met alles wat er gezegd werd. Nee, echt alles. Toen een meisje emotioneel vertelde hoe haar vriendje het via sms had uitgemaakt voor iemand anders na 2 jaar verkering begon ze te schateren van het lachen. Subtiel schoof ik haar zoveelste glas alcohol een eindje verder van haar weg.
'Gaan jullie mee of blijven jullie nog even?'
'Ik blijf nog even.' zei Liam als eerste. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Als Liam nog bleef, wie zou ons dan brengen? Voor zover ik wist waren hij en Ariana de enigen die konden rijden in de groep en gezien haar toestand leek het me verstandiger om haar niet te laten rijden.
'Wat?' vroeg hij toen hij mijn blik zag. 'Heb je je rijbewijs nog niet?'
Kon hij mijn gedachten lezen of zo? Ik schudde mijn hoofd. 'Nog geen tijd voor gehad.'
'Kan Harry je niet brengen?' suggeerde Liam. Harry keek op toen hij zijn naam hoorde. Hij haalde zijn schouders op en knikte.
'Mij best.'
'Oh...' Ik keek naar Ariana die blijkbaar probeerde uit te knobbelen waarom haar glas opeens zo ver stond en er gedesoriënteerd naar probeerde te grijpen.
'Goed dan.' mompelde ik nog steeds zonder hem aan te kijken.