Untill I found you ||029|| Tom

Tom

Het voelt goed om naast Amynthas te lopen. Haar zachte hand in die van mij. Het past perfect. Alsof we voor elkaar gemaakt zijn. Af en toe geeft ze er een zacht kneepje in. Dat ze nog niet weg wilt. Dat ik niks hoef te zeggen. De stilte is perfect. De stilte is perfect.
Ik stop met lopen en draai me om naar de zee. 'Een vallende ster,' fluister ik en wijs met mijn andere hand te ster aan.
'Doe een wens.' Amynthas sluit haar ogen om ze na een minuutje weer te openen. 'Wat heb je gewenst?'
'Dat zeg ik niet.'
'Hoezo niet?'
'Jij vertelde mij ook niet wat je dwars zat en dan komt hij niet uit. Ik wil juist dat hij uitkomt.'
Ze geeft weer een zacht kneepje in mijn hand en gaat wat dichter tegen me aan staan. Ik ga voor haar staan en druk haar tegen me aan. Wel voorzichtig natuurlijk. Ik wil niet dat ik haar pijn doe.
Ook al ken ik Amynthas pas een paar dagen, het voelt alsof ik haar al maanden ken. We hebben een klik, eentje die je niet vaak tegenkomt. Ze betekend nu al veel voor me en ze kan me met alles wat ik zeg mee laten leven.