Untill I found you ||027|| Tom

Tom

Voorzichtig leg ik mijn arm om haar heen. Ik ben benieuwd hoe ze reageert, of het niet te snel gaat.
Een zachte zucht rolt over haar lippen waar daarna een glimlach op verschijnt. Mijn hand laat ze liggen, gelukkig.
Het is een heldere nacht. De sterren en de maan belichten het water wat weer weerkaatst in ons gezicht. Amynthas ziet er zo onschuldig uit nu, zo lief en breekbaar.
Ze rilt zacht. 'Heb je het koud?' Ze schudt haar hoofd, maar op haar armen staat kippenvel. Ik trek mijn vest uit en leg die over haar schouders heen.
'Maar straks krijg jij het koud!' Ik schud mijn hoofd. Ik krijg het niet koud zolang zij bij mij in de buurt is. Zij houdt me wel warm, ook al weet ze dat misschien zelf niet eens.
Na nog een half uurtje samen van de stilte genoten te hebben, sta ik op. Van dat even stil zitten ben ik helemaal stijf geworden. Amynthas volgt mijn voorbeeld en staat, in tegenstelling tot mij, wel helemaal soepel op.
'De volgende keer dat we hier komen, zal ik mijn gitaar meenemen. Dan zal ik bij de zonsondergang iets voor je spelen.' Amynthas komt naast me lopen en houdt mijn arm losjes vast. 'Dat lijkt me geweldig. Ik wil je wel een keer horen spelen, in het echt.'
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Doordat ze niet eens wist dat ik beroemd ben, hoef ik niet bang te zijn dat ze op mijn geld uit is. Ik vind sowieso dat ze er niet uitziet als iemand die op een ander zijn geld uit is. Ik zie haar juist als iemand die dat niet wilt. Ze wou al niet dat ik het eten zou betalen, maar ik stond erop. Het was mijn idee, oké Bill`s idee, om haar mee uit eten te nemen. En voor haar doe ik het graag.