*13

Even later komt hij terug binnen, veel tijd om écht na te denken krijg ik niet. 'Hier ben ik weer.' Opeens enthousiast geworden gooit hij me alweer een pakje eten toe. Handig graai ik het uit de lucht terwijl hij op zijn vaste plek naast me komt zitten.
'Ik moest wat zeggen, van iemand, over iemand.' Begint hij traag te vertellen. Even traag vestig ik mijn aandacht op hem.
'Brandon komt vanavond niet op je passen.' Hij krijg mijn volle aandacht nu, niet alleen die van mij. 'Brandon is even weg.'
'Is Brandon wég?' Gilt Vanessa hem toe, ze verzamelt al haar woede in één poging de macht over te nemen. Het lukt haar neit nu ik weet dat ze het kan. Ari lijkt het niet te merken.
'Vannacht zal hier dus iemand anders zijn. Geen zorgen, hij zal zich gedragen.' Hoe kan hij dat zo zeker weten?

Ari vertrekt net op hetzelfde tijdstip als gisteren. Bijna meteen hoor ik dat iemand anders achter het gordijn komt zitten, alsof hij afgelost wordt. 'Gedraag je.' Hoor ik hem koeltjes zeggen tegen mijn bewaker als hij vertrekt. Zachtjes ga ik liggen, de steentjes onder mijn benen bewegen en krassen over de grond. Bijna meteen komt de bewaker binnen in de donker. Ik zie bijna niets.
'Waar ben je?' Allebei houden we onze houden in als we de stem herkennen.
'Ik deed niets.' Piep ik hoog en angstig. Jason verzet een paar stappen. 'Uitgerekend hij?' Mijn handen worden klam en zweet parelt over mijn voorhoofd. Adrenaline giert door mijn lijf, al weet ik dat ik met mijn gewonde been niets kan uithalen.
'Ik dacht echt dat Ari..' We worden allebei bang. 'Het kan hem niets schelen, niet nu hij weet dat ik hier ben!' Angstig blijf ik liggen en probeer zelf mijn ademhaling onhoorbaar te maken.Pas na een tijd weet ik mezelf ervan te overtuigen dat ik zou moeten slapen. De zoete verlossing van de duisternis blijft uit. De angst voor Jason achtervolgt me zelf in mijn dromen.