7

Zodra ik thuis was, snelde ik naar de huistelefoon. Met mijn hand al op de hoorn, besefte ik me dat ik zielig bezig was. Kom op, Sam, zei een stemmetje in mijn hoofd, dit is belachelijk. Je wil een meisje gaan bellen dat zichzelf nog niet eens heeft voorgesteld! 'Maar ze is zo mooi..' zei ik hardop. Schichtig keek ik om me heen en bedankte toen stilletjes God dat er niemand thuis was. Toen legde ik de hoorn weer weg en zuchtte. Hoe dan ook had het stemmetje wel gelijk. Het was waanzin om haar te bellen. Waar zouden we het over moeten hebben? En wat als er iemand anders opnam? Naar wie zou ik dan moeten vragen? Maar aan de andere kant gaf zij mij haar nummer, dus zou ze het niet vreemd moeten vinden als ik haar belde.. Maar ieder meisje zou het vreemd vinden als een jongen haar meteen zou bellen. Ik zuchtte diep. Waarom was ik zo onder de indruk van haar? Ze was gewoon een meisje. Een prachtig meisje met prachtige ogen en prachtige billen en een geweldige stem en.. Stop. Je hebt andere dingen om je mee bezig te houden. Ik moest toegeven dat de stem gelijk had, en besloot om voor de verandering eens in mijn boeken te kijken en het wiskunde-huiswerk te maken. Misschien maakte ik wel indruk op haar als ik goed was in wiskunde.
Het was helaas een hopeloze zaak. Na me twintig minuten merkte ik dat ik weer met mijn eigen telefoon in mijn handen zat. Ik speelde wat met de knopjes, twijfelend en zuchtend, maar durfde niet te bellen. Misschien moest ik eerst maar haar naam te weten komen. Of misschien moest ik Toby maar achter haar naam laten komen. Ja, dat was een goed plan. Dan vond ze me niet te opdringerig en - wacht, zij gaf míj haar nummer! Waarom was ik toch ook zo'n raar persoon als het om meisjes ging? Ik zou morgen gewoon om haar naam vragen. Dat was niet raar, niet opdringerig - gewoon uit nieuwsgierigheid. En dan zou ik haar misschien wel kunnen bellen.
Met mijn ogen dicht ging ik op bed liggen en dacht na over mijn tactiek voor morgen, totdat ik de deur beneden open hoorde gaan en mijn moeder thuiskwam. Mijn buik rommelde en hongeriger dan ik dacht, liep ik de trap af. Kijk, dát was tenminste een goede afleiding.

Wow jongens, het is al een jaar geleden dat ik heb geschreven! Sorry! Ik heb het gewoon superdruk met school en alles wat er speelt in mijn leven. Ik zal proberen meer te schrijven, maar ik kan jullie niets beloven.. Bedankt dat jullie al die tijd zijn gebleven! x