~Hoofdstuk 2~ daily life of an anorexic girl

11 September 2011

04:32
Ik ben zojuist wakker geworden van de verschrikkelijke buikkrampen. Ik heb honger en flink ook. Ik voel een eetbui aankomen en probeer aan iets anders te denken, om zo weer in slaap te kunnen vallen. Het lukt niet, ik heb alles geprobeerd; schaapjes tellen, muziek luisteren, mn ogen dicht doen en rustig ademhalen. Ik besluit om vast mijn outfit voor vandaag uit te zoeken.
Het duurt even voordat ik iets leuks heb gevonden, maar toen ik dat shirtje in mijn kast zag hangen moest ik hem aantrekken. Ik liep naar de spiegel en bekeek mezelf eens goed. Ik vond het shirtje echt heel leuk en lachte naar mezelf. 'Moet jij jezelf daar nou eens zien staan! Jij, jij, jij dik lelijk varken! Jij bent dat shirtje niet waard! Kijk dan naar jou vetrollen! Zucht, wat moet ik nou met jou....' hoorde ik een stemmetje zeggen. Ik bekeek mezelf nog een keer en moest toegeven dat ik er inderdaad te dik voor ben. Dus ik liep weer terug naar de kast en haalde er een sweater uit en een simpele spijkerbroek, die ik vast klaar legde om ze straks weer aan te trekken.

Inmiddels was het alweer kwart over 5. Mijn honger was niet meer te onderdrukken en ik liep naar beneden. Ik voelde me net een robot, alles ging automatisch... De ene hap na de andere.. al mijn calorieën voor vandaag heb ik al binnen gehad.'Nee, nee, nee! Zo wordt je nooit dun, spuug het uit, spuug het uit nu!' het was weer hetzelfde stemmetje, maar van wie? er was verder niemand. Ik ging maar door met eten, totdat ik er misselijk van was. 'Ik zei spuug uit! Dit gedrag tolereer ik niet, hup ga boven de toiletpot hangen! Vinger in je keel! Komt er nog wat van?!' Ik was bang, heel bang, maar niet door dat stemmetje. Nee ik was bang dat ik aan kwam. Dus ik deed wat er mij werd gezegd en liep naar de wc, om alles er weer uit te laten komen.

Ik voelde me beroerd, maar toch ging ik naar school. Ik was al laat, dus ik fietste zo hard als ik kon. Op school ging het niet veel beter. Ik kon me totaal niet concentreren, het enige wat door mijn hoofd ging was eten of niet eten, dik of dun, mooi of lelijk.
Ik was zo blij toen school afgelopen was, kon ik weer lekker naar huis, naar mijn safety-zone.

Ook mijn poging om huiswerk te maken mocht niet baten. Na het ander half uur te hebben geprobeerd ben ik maar gaan schrijven. In mijn schriftje schreef ik:

Look at me, i'm pathatic, i can't do anything good and this is the price i pay.
I'm living a big FAT lie, because of a secret no one may know.
I created my own world, my own problems and my own safety-zone. I created my own cuts and my own scars. There's no one else to blame but me...

Ik zette 'skyscraper' van Demi Lovato op en begon mee te zingen, totdat ik in huilen uitbarstte. Ik voelde me zo alleen, niemand die me begreep en niemand die mij kon helpen.

'Eten!' riep mijn moeder onderaan de trap. Ik had totaal geen zin, geen honger, maar ik moest. Mijn moeder doet altijd zo haar best om te koken, dus ik vind dat ik het avond eten niet mag overslaan.

Beneden aan de tafel fake'te ik weer eens mijn buikpijn, ik kon gewoon niet meer, ik zat vol. Ik moest van mijn vader nog de helft opeten, maar mijn stemmetje liet dat niet toe. 'Nog de helft? Niks daarvan, weet je hoeveel vetten en calorieën daar in zitten? Veels te veel, dus je laat het liggen!' Ik gehoorzaamde en ik ging weer naar boven.

Ik had honger, maar liet dat niet merken. Nadat ik naar we wc was gegaan, om het er weer uit te halen en om een kleine boodschap te doen, ging ik op de weegschaal staan. 'Pff gelukkig! Niks aangekomen, ik was slechts 200 gram afgevallen, maar gelukkig niet aangekomen.'zuchtte ik zacht. 'Niks gelukkig of ben je die eetbui alweer vergeten?? Jij bent een hopeloos geval! Nou ga nu maar slapen.. tot morgen.' hoorde ik weer.

Ik besloot te luisteren naar dat stemmetje en dook mn bed in, ipod aan en oogjes toe.