5. Bij Perkamentus

Omdat het nog steeds midden in de nacht was slopen ze onder hun onzichtsbaarhaidsmantel naar het kantoor van Perkamentus.
De Marauders begrepen niet helemaal waarom Hermelien, Ron en Harry zo schrokken.
Tuurlijk, ze kwamen uit het verleden en Harry en James leken enorm op elkaar, maar toch.
Onderweg fluisterde Sirius in Remus's oor: 'Jij hebt het vast allemaal al uitgepuzzeld, hè,Moony'
Met een rood hoofd knikte Remus.
Harry, die het laatst in Perkamentus zijn kantoor geweest was, fluisterde Bruisballon tegen de waterspuwer en de deur ging open.
Ze deden hun mantels af en liepen de trap op en klopte aan. Met een vrolijke 'Binnen' gingen ze de deur door.
Voor de Marauders leek het alsof er niets verandert was. Met al hun streken hadden ze hier al een paar keer gestaan.
'Aaah' begon Perkamentus, die half over zijn vingertoppen heen keek.'Dat ik jullie hier nog eens mag zien'
Perkamentus stond op en liep naar Remus toe. 'Als ik vragen mag, hoe zijn jullie hier terecht gekomen'
'Peter opende een Verrassings-boek, meneer' antwoordde Remus.
'Aha, wat een, verrassing, dan,' glimlachte Perkamentus
'Meneer Wemel, wilt u Professor Anderling halen? Haar kamer is de gang door en dan links. Mevrouw Griffel, wilt u Professor Lupus halen?'
De Marauders keken allemaal naar Remus.
'Professor?' herhaalde James.
'Sneep, zal zo ook wel komen,' ging Perkamentus verder. Hermalien en Ron vertrokken.
'Harry, de verbluffende gelijking tussen jou en deze jongeman is je waarschijnlijk wel opgevallen?' Perkamentus gebaarde naar James.
Harry knikte.
'Hermelien en ik hebben het al ontdekt. Dat was niet zo moeilijk. Alleen maakte mijn naam onze vermoedens zeker. Harry James Potter'
De Marauders staarde Harry aan, alleen Remus en Perkamentus knikte gewoon.