5.2

'Je denkt toch niet dat ik hem heb verzonnen, hè?' Er klonk iets van wanhoop door in de stem van Willemijn.
Luke had helemaal niet nagedacht over een mogelijke oorsprong van de roddel. 'Nee,' zei hij dan ook. 'Het is meer... hoe gaan we het oplossen? Want dit is een probleem dat moet worden opgelost.' Hij wist dat hij loog, want dit was voor hem helemaal geen probleem. Eerder een kans, eigenlijk.
'Euh... gewoon, ontkennen?' Willemijn keek zo onbegrijpend dat hij begon te twijfelen over zijn tactiek. Maar ze leek hem wel een beetje naïef. Hij besloot al zijn overtuigingskracht in de strijd te gooien.
'Kom op, dat gaat natuurlijk niet werken, dat is dus precies wat die klootzak wil. We moeten doen alsof het waar is, dan weet hij niet hoe hij moet reageren.'
'Dus je bedoelt...' Willemijn maakte haar zin niet af, maar het leek Luke duidelijk wat ze wilde zeggen. Hij begreep haar onbegrip wel, hij vond de situatie waar ze in beland waren zelf al bizar, laat staan hoe het voor haar moest zijn...
'Ja. Sterker nog, we zouden het wel een beetje door kunnen drijven...'
'Maar... hoe dan?' Haar barrières leken nu helemaal verdwenen te zijn. Luke glimlachte bij het zien van haar kwetsbaarheid. Hij waardeerde het dat ze er geen doekjes om wond. Het spelletje waarmee ze het gesprek was gestart was niet haar ware aard: er bleek een lief, eerlijk meisje aan de overkant van de tafel te zitten.
'Nou... we zouden af en toe kunnen afspreken, natuurlijk, en als mensen dat nou weten...' Zijn echte plan was zo idioot dat hij er geen gepaste bewoording voor kon vinden. Normaal had hij nooit zoiets wanhopigs geprobeerd – maar zijn leven was ook niet echt meer normaal te noemen. Hij zuchtte.
'Oké, maar... hoe wordt dit gedoe daarmee uit de wereld geholpen?' Oei, daar had ze een punt. Wat was zijn plan ook alweer?
'Ik, eh...' Hij keek om zich heen, alsof hij daar iets zou kunnen vinden dat hem kon helpen. Het regende buiten, en zijn gedachten dwaalden onwillekeurig af naar gisteren. De koffie, de regen en het gezicht van Elle toen ze hem gedag zei flitsten door zijn hoofd.
'Luke,' zei ze zachtjes, 'als je iets kwijt moet, kun je dat gewoon vertellen. Je kunt me vertrouwen.'
Waarom ook niet? Hij had toch niets te verliezen. Hij zuchtte en voelde dat zijn wangen rood werden van schaamte, terwijl hij naar woorden zocht om zijn probleem te verwoorden. 'Ik... je kent toch Elle?' Ze knikte, in afwachting tot de rest van zijn verhaal. Nu kon hij niet meer terug. 'Ik... ik vind haar leuk.'
Willemijn kreeg een lachstuip, waar Luke niets van begreep. 'Je gezicht,' gierde ze en ze nam een slok koffie. 'Dat is toch geen probleem?' ging ze vervolgens weer enigszins serieus verder. 'Ik zie jullie best vaak samen.'
Luke kon geen woorden meer vinden, het was alsof de batterij van zijn hersenen leeg was. Hij zuchtte en begon langzaam van zijn koffie te drinken, alsof dat hem weer zou kunnen opladen. 'Dat is het hem nou juist,' zei hij tenslotte, 'we zijn goede vrienden, maar... ik weet niet of ze ook iets voor mij voelt.'
Willemijn glimlachte. 'Daar kunnen we maar op één manier achterkomen...'