Chapter four. Fighting, dancing and red-haired twins. 4.2

‘Pak allemaal een kopje en wissel deze uit met uw partner. Meneer Weasley, met “partner” bedoel ik niet dat u nu een aanzoek moet gaan doen, gaat u alstublieft zitten.’
Trelawney liep verstrooid door het lokaal, terwijl ze druk haar jampotglazen van haar bril aan het poetsen was. Fred ging ondertussen teleurgesteld weer rechtop staan, nadat hij voor me op zijn knieën was gegaan, om me als zijn partner te vragen. Waarzeggerij was een vak wat niet erg serieus genomen werd, behalve door een paar wanhopige meisjes in deze klas. Zelfs Hermione had er een hekel aan, en dat zei erg veel. Natuurlijk hadden we dit vak weer met alle Gryffindors en Slytherins samen, dus ik zat weer met Harry opgescheept. Ik snapte maar niet dat Dumbledore dacht dat dit vrede zou gaan veroorzaken tussen deze twee afdelingen, misschien werd hij dan toch een beetje oud en verstrooid, na zoveel jaar.
‘Moet ik nog eens op mijn knieën, of neemt u mijn partnerschap al aan, schone dame?’
‘Ik had eigenlijk een hele toespraak verwacht over hoe leuk ik wel niet ben,’ zei ik, zogenaamd teleurgesteld.
‘Zijn we een beetje onzeker?’ grijnsde Fred.
‘Nee, ik wilde mijn geweldigheid gewoon weer even benadrukken, maar laat nou maar.’
‘Ze is nog arrogant ook, wat een verrassing!’
‘Ik noem het liever zelfkennis,’ grinnikte ik.
Fred lachte even en focuste zich toen ineens op mijn kopje. Hij streek even over zijn onzichtbare baard en keek me moeilijk aan. Theebladeren lezen was niet helemaal mijn ding, maar heel dit vak was mijn ding niet, dus het maakte ook niet uit.
‘Er staat hier.. Dat je een geweldig persoon hebt ontmoet. Ik zie een oranje vlek. Haar misschien?’
‘Kan je me daar wat meer over vertellen?’ grijnsde ik.
‘Deze persoon is de belangrijkste persoon in je leven, ik zou hem vooral te vriend houden. Veel cadeaus dus en veel complimentjes,’ zei hij, uiterst serieus.
‘Wat ben je toch verschrikkelijk,’ grijnsde ik weer.
‘Dat is niet wat je moeder gisteravond zei.’
‘Oh, niet? Wat zei ze van je buiksnor?’ grinnikte ik.
‘Hmpf,’ mompelde hij.
Ik grinnikte nog even om het hoofd dat hij erbij trok –een mix tussen nadenken en beledigd kijken; geen doorslaand succes- en focuste me deze keer op zijn kopje.
‘Er staat hier dat je morgenmiddag eindelijk je vrouwelijke kant ontmoet en een jurk gaat kopen,’ zei ik serieus.
‘Yay, shoppen!’ gilde hij vrouwelijk.
Trelawney kwam ineens verstrooid voorbij onze tafel gerend en keek nieuwsgierig in onze kopjes. Ik was benieuwd wat ze hiervan zou gaan maken.
‘Meneer Weasley, ik zou gaan leren voor de aankomende toetsen die u zult krijgen, u gaat het moeilijk hebben,’ mompelde ze, ‘En u, mevrouw James, eens zien wat de theebladeren voor u voorspellen.’
Ineens veranderde haar blik en keek ze me angstig aan. Binnen een seconde was de angstige blik verdwenen en keek ze me weer even verstrooid als altijd aan, met een lichte vorm van angst.
‘U bent in gevaar. Pas op met wat u gaat doen, mevrouw James. Ik zie verraad, donkere tekens.’
Meteen voelde ik hoe ik warm werd van binnen. Ze wist niet wie ik was, toch? Aan de lege blik in haar ogen te zien niet. Ik hoopte het niet voor haar. Wie weet wat er met haar zou gebeuren als ze in de weg zou staan van deze missie.. Zo normaal mogelijk keek ik haar aan, wat perfect ging; acteren kon ik zeker.
‘Dat zal vast, met het aankomende Toverschool Toernooi,’ glimlachte ik.
‘Ja, dat zal het zijn. Ja..’
Verstrooid liep ze weer voorbij en keek weer in het kopje van de andere leerlingen. Daar had ik me mooi uit kunnen redden. Ik keek even de kant op van Harry, ook hij had een slechte voorspelling gekregen van Trelawney. Hij zat naast Longbottom, terwijl Hermione en Ron aan de andere kant van het lokaal zaten. Ron had Harry nog steeds, na een hele dag, niet vergeven. Hij kon niet geloven dat Harry hem niet verteld had dat hij zich had ingeschreven, wat hij, naar zeggen, niet had gedaan. De rest van de afdeling was vol lof over Harry, hij was een legende geworden. Niemand kon begrijpen hoe zijn naam in de Vuurbeker gekomen was, wat voor een hoop opschudding zorgde.

Met een zucht liep ik op weg naar de grote zaal. Nadat de namen bekend gemaakt waren voor het Toverschool Toernooi, wilde McGonagall meteen met de danslessen beginnen; zodat iedereen goed in vorm was voor het bal –dat op Eerste Kerstdag gehouden zou worden. Ik was blij dat mijn ouders dansen ook bij mijn opvoeding vonden horen, dus ik kon het wel redelijk goed. In de grote zaal aangekomen, waren de tafels al aan de kant gezet en was er genoeg plek om te dansen. Met zijn allen gingen we tegen de rand aan staan, tot McGonagall dan eindelijk kwam.
‘Vandaag gaan we beginnen met jullie danslessen. Ik heb een persoon nodig voor assistentie. Ron Weasley?’ kwam ze meteen ter zake.
Ron mompelde wat onverstaanbaars, terwijl de rest van de groep in lachen uitbarstte. De tweeling begon meteen oorverdovend de juichen. Onwennig ging Ron tegenover McGonagall staan.
‘Pak me vast,’ zei ze bevelend, waarna Ron haar lichtjes vastpakte.
‘Bij mijn heupen.’
Met een rood hoofd deed Ron wat ze vroeg, waarna er nog meer gelach en gejoel ontstond.
‘Ik wist niet dat Ron iets had voor oudere vrouwen?’ grinnikte ik, om het nog maar even erger te maken.
‘Wij ook niet, hij is goed bezig,’ grinnikte de tweeling in koor.
‘Jullie gaan hem dit nooit laten vergeten, hè?’ grijnsde Harry, zonder mij ook maar aan te kijken.
‘Never!’ riepen ze samen.
‘Arme jongen,’ zuchtte ik even medelijdend.
Ron en McGonagall zweefden de zaal rond, al leek Ron niet zo’n goede danser. Iedereen probeerde de pasjes goed in zich op te nemen, tot McGonagall ineens stopte.
‘En nu jullie, zoek allemaal maar een partner,’ zei ze.