Chapter twelve.- Liam

Er klonk een piepje uit Zayns telefoon, die ik nog steeds vast had. Ik keek en zag mijn naam staan. ‘Amber!’ gilde ik. “Lieve Liam. Het is Charly. Weer Charly. Ik wil niet leven zonder jou, en zie geen mogelijkheid te ontsnappen. Ik hou…” het smsje was halverwege afgebroken. Mijn telefoon was afgepakt. Het drong nu pas echt tot me door. “Ik wil niet leven zonde jou, en zie geen mogelijkheid te ontsnappen.” Ik stond op en rende door het trappenhuis recht op het park af. ‘Pardon mevrouw, waar is het station?’ ‘Die kant.’ ‘Dankuwel.’ En ik rende weer verder. De tranen stroomden over mijn wangen, en ik liep vlak voor het station dichter naar de treinrails. Ik keek naar de telefoon in mijn hand. Die sms, waarin ze afscheid nam. Ik hoopte dat de trein opschoot, dan was ik er vanaf. Misschien zou ik Amber wel terug vinden, in de hemel.