Part Twentyfour: Bloody Hell.

Gym, drie weken na de eerste schooldag. Ik verveelde me dood, alles was zo makkelijk op deze school. De lessen, de leraren, de leerlingen, niks kon mijn interesse krijgen. Zelfs de Cullenfamiliy had er moeite mee om mijn aandacht te trekken. In de drie weken die ik op deze school had vertoefd, had ik nog geen enkele vriend buiten de anderen om. Ik viel buiten de boot, dat was me wel duidelijk, maar het feit dat ook Edward, Jasper en Emmett(die ik beschouwde als de hotste jongens op deze school) erbuiten vielen, was wel weer geruststellend.Net als Rosalie en Alice trouwens. Bella had haar eigen vrienden, waardoor ze niet de hele tijd aan Edward zat vastgeplakt. Ik snapte niet wat Cal bedoelde met ik en sterker dan de andere vampieren, daar merkte ik nog steeds niks van.
Vandaag vond de leraar het leuk om ons te martelen met klimmen, op van die idiote muren met rare knobbels erop. Ik moest het op mijn vorige school ook al doen en daar slaagde ik erin om 5 keer te vallen, precies op dezelfde plek, 2 meter hoog. Ik kreeg ook nog een bloedneus, wat me hinderde. Dit keer ging het makkelijker(Dankuu Carlisle) dankzij mijn vampierkrachten, die ik had gedoopt tot Spidmanpower, een combinatie van spiderman en superman. Hallélujah.
Deze week had ik nog gym met Alice en Emmett, volgende week kreeg ik een paar extra lessen Latijn, dus werd mijn hele rooster over de kop gezet. Ellendige school.
De les begon meteen al goed, basketbal. Ik zat bij Emmett in het team, die zoals gewoonlijk veel te enthousiast bezig was en binnen 3 minuten al 4 mensen had verwond.
"Sorry!" riep hij bij de vijfde over het hele veld. Iedereen moest er om lachen, behalve de gewonden, die konden er weer niet om lachen. Ik lachte waarschijnlijk het hardst van allen, ik hield van leedvermaak. Het volgende slachtoffer beviel me minder, dat was een meisje waarvan ik me de naam niet kan herinneren, maar bij haar ging het iets verder dan een blauwe plek. De bal landde precies op haar neus waardoor die spontaan begon te bloeden. De geur van bloed riep de vampier in me op, ik kon mijn ogen voelen veranderen. Een snelle blik op Emmett en Alice leerde me dat ook hun dorst opspeelde. Ik verzon snel een smoes, damesproblemen, en snelde naar de wc. Ik werd gevolgd door Alice, met haar overbezorgdheid, die ze van Esmé had overgenomen. Ik glimlachte, althans, ik deed een poging. Het lukte niet, helaas. Ik ergerde me aan de geur, die was blijven hangen in mijn neusgaten.
"Kom" beval Emmett me. Hij tilde me op en hielp me naar buiten. Blijkbaar waren Edward, Jasper en Rosalie op de hoogte van de situatie, ze hadden ook zwarte ogen, en keken ze bezorgd mijn kant op. "Ik geloof dat ons prinsesje haar dorst nog niet helemaal onder controle heeft" glimlachte Emmett.
"Ik ben geen prinsesje en ik kan best zelf lopen" snauwde ik hem toe. Emmett grinnikte en liet me onverwachts los, zodat ik met een smak op de grond landde.
"Emmett, wat ben je toch een harteloos wezen" lachte Jasper, die me vervolgens omhoog hielp.
"Ook dat kon ik zelf wel" mopperde ik. "Ik ben niet gehandicapt" Een lachsalvo volgde, maar ik negeerde het. 'Stomme vampieren ook altijd' mopperde ik in mezelf.

Diezelfde nacht zat ik verveeld voor me uit te staren uit het raam. De weerwolven waren weer bezig, dat was zelfs op 100 kilometer afstand nog te ruiken. Ik gromde en voelde een enorme drang om ze allemaal te verscheuren, helaas had ik dan een HEEL groot probleem.