Chapter Two

Al lopend keek ik naar mijn stapel post. Reclame, rekeningen, nog meer reclame, maar onderop lag een brief van de LOI. Ik schopte mijn kamerdeur dicht en opende de envelop. Het bleek een brief over mijn stage adres.
Geachte Mevr./Dhr. Sandwhich,
Hierbij delen wij u mede..*blahblahblah..goede resultaten...blablah..volste vertrouwen...blahblabla.. Zie de bijlage voor meer informatie over uw stage adres
Zucht Die mensen draaiden altijd zo om het verhaal heen. Ik vouwde het blad om het nietje en keek naar de bijlage.

Wat als eerste opviel wat het logo bovenaan het blad, en toen ik het zag, sprong ik bijna een gat in de lucht. Ik liep stage bij freaking Nando's! Niall Horan's favorite restaurant! OMG. Ik wist dat de One Direction-Boys af en toe bij Nando's gingen eten, omdat Niall dat zo geweldig vond, en ik stuiterde bijna bij de gedachte ze daar te ontmoeten.
Snel las ik verder en zag dat mijn eerste 'werkdag' al over twee dagen was, dat ik zowel in de bediening als in de keuken kwam te werken en dat ik van te voren een kijkje moest nemen op de site.
Ik gooide mijn tas en mijn jas, die ik nog niet had uitgedaan, op de grond en liep terug naar de hal waar de openbare computers stonden.

~Tijdsprong~
Ik keek op m'n mobiel en zag hoe laat het was. Van schrik vloog ik uit m'n bed en kleedde me zo snel mogelijk aan. Ik mocht absoluut niet te laat komen op de eerste dag van mijn stage. Toen ik klaar was griste ik mijn handtas, waar gelukkig alles al in zat, van de stoel en rende bijna naar beneden. In de lobby gooide ik mijn sleutel naar Mary toe en riep dat ik het vanmiddag wel uit zou leggen.
Ik rende bijna het hele stuk, dus toen ik aankwam met mijn conditie van nul, was ik helemaal uitgeput. Gelukkig kreeg ik een shirtje van de zaak aan, zodat ik niet klanten hoefde te bedienen met bezwete kleding.
De manager legde me uit hoe de kassa werkte en vertelde hoe ik de grill moest bedienen. Ik prentte alles goed in m'n geheugen en ging aan het werk.
Het was tot half zes redelijk rustig, ookal was het een zaterdag. Ik had echter geen moment stil gezeten, want als er geen klanten waren moest ik de afwas doen. Ik was blij dat het gevarieerd werk was, want de hele dag alleen maar afwashulpje zijn zou echt verschrikkelijk zijn geweest.
Vanaf zes uur werd het echter ontzettend druk, alsof mensen een teken hadden gekregen hierheen te gaan of zoiets. Ik was vrijwel alleen bezig met serveren van de klanten. Dat vond ik wel het leukste merkte ik, maar soms had ik het even moeilijk toen ik al dat eten zag en er vanaf moest blijven. Gelukkig kon ik mijn honger weerstaan en kwam elke maaltijd volledig aan bij de klant. De bedrijfsleider had verteld dat klanten het prettig vonden als er een klein praatje werd gemaakt, in plaats van zwijgend te bedienen, en ik zag dat het werkte. Ik stelde me voor en gaf luchtige informatie over het eten en soms ook over mezelf, en dat had resultaat. Aan het eind van de avond had ik vijftien pond aan fooi gekregen, waarvan me verzekerd werd dat ik het zelf mocht houden, en waren er enkel tevreden klanten weggegaan.

Toen het om elf uur sluitingstijd was knorde mijn maag hoorbaar en Leah, werkneemster van de maand, lachte. "Heb je honger Jenny?" vroeg ze. "Ik heet Jenna, en ja, ik verga van de honger" verbeterde ik haar. Ze grinnikte "Okay, Jenna. Here you have some PeriPeri, it's a leftover, if you want." Hongerig knikte ik en pakte het bord aan. "Ohmagawd", mompelde ik met volle mond, "This is deliyoh!" "Deliyoh?" vroeg Mark, een andere werknemer die net aan kwam lopen. Ik slikte mijn eerste, heerlijke hap door. "Delicious. I understand why all customers are so content." Mark en Leah lachte terwijl ik verder at. Echt geweldig voedsel, ik snapte waarom Niall het zo geweldig vond. Niall. Plotseling kreeg ik een vreemd gevoel in mijn buik, zouden One Direction hier komen terwijl ik werkte? Ik hoopte het, en stelde naar aanleiding daarvan een vraag. "Do they come here often? One Direction I mean." Leah knikte "Yeah, every now and then Niall takes them here. But you're not a crazy fan, are you?", en aan het eind van de zin kwam er een bezorgde toon in haar stem. Blozend antwoordde ik, "Well, err, I'm a fan, but I'm not crazy!". "It's alright, as long as you don't go screaming slash fainting when they are here." zei Mark. Ik knikte en bracht mijn lege bord naar de keuken, waar ik het in de grote vaatwasser zette.
Leah en Mark, die samen met mij als enige nog over waren, hadden hun jassen al aan toen ik terugkwam en Mark opende de deur voor me en liep achter me aan, zodat Leah het restaurant op slot kon doen.
"I hope you've had a nice first day, and we'll see you tomorrow again!" Zwaaiden ze me uit. Ik wuifde terug en kroop vervolgens zover mogelijk in mijn jas, het begon al koud te worden.

De volgende dagen was ik stipt op tijd, en werkte met veel plezier, maar toch bleef ik me afvragen of ze nog een keer zouden komen. Na twee weken was dit nog steeds niet het geval, maar toch bleef ik hopen.
Ooit zal ik ze ontmoeten. Ik wist het zeker, en ik had meer dan gelijk