Isn't she lovely - 16.4

Een glimlach stond op Olivia’s gezicht vast gebijteld, ze kon niets anders doen dan glimlachen. Het was echt iets speciaals. De gillende fans, de jongens en de muziek. Het plaatje klopte. Alles wat aanwezig moest zijn was aanwezig.
      “Hoe vind je het?” Stans adem kriebelde in haar nek. Zijn gezicht was dicht bij dat van haar, iets wat nodig was want anders zou ze hem nooit kunnen horen. “Het is niet echt mijn stijl van muziek maar het is wel eens leuk om naar te luisteren”
      “Ik vind het heel goed, en dat het niet echt jouw stijl van muziek is is begrijpelijk” ze gaf Stan een por tussen zijn ribben. “Maar hier zou ik wel even naar kunnen luisteren” glimlachend keek ze de jongen aan waarna ze weer naar het podium keek. De jongens sprongen van de ene kant naar de andere, Olivia had geen flauw idee hoe ze het uit hielden. Het was toch super vermoeiend? En dan nog eens juist zingen? Ze snapte echt niet dat ze het konden doen. “Ik snap niet hoe ze het doen”
      “Ik ook niet” glimlachend keek Stan haar aan. Het deed hem goed om haar weer te zien ontspannen, andere mensen zouden het misschien niet op merken dat ze zich ontspande maar dat deed hij wel.
      “He takes your hand, I die a little. I watch your eyes, and I'm in riddles. Why can't you look at me like that?“ genietend sloot Olivia haar ogen en liet zich mee drijven op de muziek. Door muziek kon ze steeds haar gedachten verzetten en Zayns stem zorgt ervoor dat dat effect versterkt werd.
      “When you walk by, I try to say it. But then I freeze, and never do it. My tongue gets tight, the words can’t trade” Olivia had Liams stem altijd mooi gevonden, het had zoiets speciaals.
      “I hear the beat of my heart getting louder, whenever I'm near you” op Harry’s gezicht stond een glimlach.
      “But I see you with him slow dancing, tearing me apart. Cause you don't see. Whenever you kiss him, I'm breaking” Simon moest wel een genie zijn, hoe anders kon hij weten dat de stemmen van de vijf verschillende jongens perfect bij elkaar zouden passen?
      “Oh how I wish that was me” Zayn sloot zijn ogen. Het was raar om te zien, de fans die luttele seconden nog aan het gillen waren zongen nu allemaal mee. Kippenvel verschen op Olivia’s armen. Het was magisch.

      “Je was geweldig” zonder er bij na te denken sloeg ze haar armen rond Louis’ nek en duwde hem tegen zich aan. “Je was ongelofelijk goed” ze verplaatste haar handen naar zijn gezicht. “Echt ongelofelijk goed” een glimlach verscheen op Louis’ gezicht. Het deed hem goed dat ze dat zei. “Ik kom nog eens kijken” even grinnikte Louis.
      “Dat is goed, dan zie ik je wat vaker”
      “Ik dacht dat jij met Eleanor was?” verbaasd draaide Olivia zich om en keek in het gezicht van een grote jongen met een Amerikaans accent. “En volgens mij is dat Eleanor niet” een grijns speelde rond zijn lippen. “Kendall Schmidt” hij stak zijn hand uit haar Olivia.
      “Olivia Delgado,” ze pakte voorzichtig zijn hand vast en schudde deze vervolgens, “de beste vriendin van Louis”
      “Oh, nou dat is iets heel anders dan vriendinnetje” een glimlach speelde rond Kendall zijn lippen. “Of zijn er in Engeland andere afspraken daar rond?” lachend schudde Olivia haar hoofd.
      “Je bent toch één van de vier jongens van Big Time Rush, toch?” ze hield haar hoofd een beetje schuin en keek de jongen afwachtend aan. Al snel knikte hij. “Ik dacht het al”
      “Litlle Olive? Ik ga me omkleden, moet ik een T-shirt voor je mee brengen? Die van jouw hangt onder het zweet omdat je me geknuffeld hebt, dat moet je echt eens gaan afleren”
      “Dank je, Lou” ze keek haar beste vriend glimlachend aan en draaide zich toen weer om naar Kendall, die onder tussen tegen de muur leunde. “Hoe bevalt Engeland je?” nadat de tour van Big Time Rush en One Direction zo’n succes was in Amerika hadden de jongens Big Time Rush gevraagd om hun voorprogramma te spelen, afwisselend met Boyce Avenue.
      “Goed, enkel ongelofelijk veel regen. Maar veel knappe meisjes, dat maakt het goed”
      “Oh ja?” lachend trok Olivia haar wenkbrauw op.
      “Ja, ik kan er direct eentje op noemen. Het is een heel erg mooi meisje” grijnzend keek Kendall haar aan waardoor er een kleine rode kleur op Olivia’s wangen verscheen. Ze kon niet goed tegen complimentjes, dat had ze ook nooit gedaan. Ze gaf liever zelf complimentjes.
      “En wie is dit mooi meisje?” naast Kendall verscheen een andere jongen, eentje die iets kleiner maar wel veel gespierder was. “Ik ben Carlos Pena”
      “Olivia Delgado” in tegen stelling tot de hand die ze van Kendall gekregen had gaf Carlos haar een kus op haar wang. Met een grote glimlach op zijn gezicht bleef hij haar aan kijken.
      “Ik zie dat je Carlos ook hebt leren kennen” een T-shirt werd over haar schouder gelegd en niet veel later zag ze de altijd aanwezige glimlach van Louis naast zich verschijnen. “Je mag je gaan omkleden in onze kleedkamer, daar is niemand meer en er staat trouwens nog een scherm waar je je kan achter omkleden. Is dat goed?”
      “Is Louis niet samen met Eleanor?” verbaasd keek Carlos Kendall aan.
      “Zij is dan ook niet zijn vriendinnetje maar zijn beste vriendin” uit haar ooghoeken zag Olivia nog hoe Carlos knikte voordat ze naar de kleedkamer verdween. Amerikanen konden soms maar raar zijn, maar charmant waren ze zeker.

Holy sh*t! Ik ben er net achter gekomen dat deeltje 23.3 (Waar ik nu aan schrijf) het 100ste deel is Ö ... Dat had ik niet verwacht.
Ps: Dank jullie wel voor de verjaardags wensen (;