So Sick - 15.3

Olivia’s ogen waren nog steeds gefixeerd op de blonde, Ierse jongen. Zijn blauwe ogen twinkelden iets meer dan er voor en ze had geen idee wat er verandert was. Het enige wat ze gedaan hadden was gepraat, er werd enkel hetzelfde gezegd als er voor. Dus waarom waren zijn ogen aan het twinkelen? Haar tanden oefenden een lichte druk uit op haar onderlip, iets wat ze altijd deed als ze diep aan het na denken was.
      “Wat is er? Je kijkt zo serieus” Niall boog een beetje voor over zodat ze op gelijke ooghoogten hingen, wel is waar met hun gezichten minstens een meter uit elkaar. Ze bleven ieder op hun eigen rode stoel zitten. “Je mag het vertellen hoor”
      “Ik begrijp iets niet” nog steeds keken ze in elkaars ogen.
      “Wat begrijp je niet?” ze waren beide minder nerveus dan ervoor, wat te merken was aangezien ze bedie meer zeiden en ze elkaar bleven aan kijken, recht in elkaars ogen.
      “Waarom je ogen ineens twinkelen. Alsof er iets groot verandert is of omdat je op iets zit te wachten. En ik begrijp niet wat het is” de zin kwam uit haar mond rollen voor ze er over na dacht. Niet dat dat erg was, want het was exact wat ze wilde zeggen. “Dus, wat is er verandert?” ook zij boog een beetje voor over zodat de afstand kleiner werd. Niet omdat ze elkaar gingen kussen, iets wat ze beide wel wilden, maar Olivia boog voor over zodat ze zijn gezicht, en ogen, nog beter kon inspecteren.
      “Hoe bedoel je?” Niall keer haar vragend aan. Hij had niet gedacht dat ze aan zoiets kleins kon zien dat er iets verandert was, voor hem.
      “Wel, uit ons gesprek is niets naar boven gekomen wat je nog niet wist. Maar toch is er iets verandert bij jou en ik wil graag weten wat” weer beet ze op haar onderlip, hopend dat hij zou begrijpen wat ze bedoelde. Even zweeg hij.
      “Daar moet ik zelf eerst over na denken”
      “Dus, er is iets verandert?” zachtjes knikte hij. Hij had weer meer hoop gekregen, hij zou haar niet laten gaan. Maar moest hij dat haar nu vertellen? Helemaal uit het niets? Of nou ja, hij dacht toch dat zij het niet zou zien aan komen. Aangezien er voor haar niets nieuws uit hun gesprek gekomen was, integenstelling tot voor hem. Hij was er achter gekomen dat ze na die paar maanden nog steeds om hem gaf. Dat er nog een kans was dat hij haar terug zou kunnen winnen, wel is waar na de tour. Maar dat wilde niet zeggen dat hij nu niet kon proberen. Als er iets vast lag volgens het lot, dan was het wel dat ze terug bij elkaar zouden komen. En daar zou hij zelf voor zorgen. “Weet je al wat?” nieuwsgierig staarde het blonde meisje hem aan, haar bruine ogen stonden vragend en rond haar lippen speelden een glimlach. Een glimlach waarvoor elke jongen zou smelten. Hoe kon je nu niet van Olivia Delgado houden? Ze was het waard om voor te vechten, zolang hij haar maar terug zou krijgen. “Niall? Weet je het al?”
      “Je moet niet zo nieuwsgierig zijn,” hij grijnsde, “en nee. Ik weet het nog niet helemaal”
      “Nog niet helemaal?” een denkrimpel verscheen in haar voorhoofd, hoe kon hij het nu nog niet helemaal weten? Je wist toch of wel alles of wel niets
      “Nog niet helemaal. Ik bedoel dat ik het ongeveer weet, snap je?” voorzichtig knikte ze, het niet helemaal begrijpend. “Nee dus” hij grinnikte. “Hoe moet ik dit uit leggen,” nu verscheen er ook een denkrimpel in zijn voorhoofd. Hoe kon hij dit uitleggen? ‘Hey, dankzij ons gesprek ben ik er van overtuigd dat ik je terug kan winnen en ik ga er ook alles voor doen?’ over cliché gesproken. Nee, hij moest iets beters vinden. Iets wat alles omvatte maar toch mysterieus zodat ze het niet zou door hebben. Dat hij haar weer kon versieren zonder dat ze het direct allemaal door had, zodat ze verliefder zou worden en hem zou kussen. Dat ze hem niet meer zou verlaten. “Ik weet niet hoe ik dit moet uit leggen, echt niet. Ik denk gewoon dat gesprek me goed gedaan heeft, dat ik alles nog eens kon horen. Dat ik weer exact weet waar we staan. Snap je?” ze knikte, deze keer niet onbegrijpend. Ze begreep hem. wat ze niet begreep was dat hij weer veel hoop gekregen had. “Maar ik denk dat ik maar eens verder moet gaan soundchecken” hij stond recht.
      “Succes, tot straks”
      “Tot straks” net voor hij het deurgat, dat naar de trap leidde die naar beneden ging, wilde in wandelen stopte hij en draaide hij zich om. “Olivia?”
      “Ja?”
      “Geloof gewoon” herhaalde hij de woorden die ze in december tegen hem gezegd had. De woorden voordat hij op het vliegtuig stapte. Een glimlach speelde rond zijn lippen toen hij het deurgat in wandelde en een verbaasde Olivia achter liet.

Ja, nu al een deeltje want ik heb vakantie (Yes!) en ik ga naar de dierentuin vandaag met een vriendin ^^ Dus dacht ik 'Dan zet ik het er nu al op' (; Reacties zijn welkom ^^