So Sick - 15.1

Mei – 2012

      “Hoe het met me gaat?” Nialls ogen scanden Olivia’s gezicht, zij knikte en liet zich weer in het rode zetteltje neer zakken. Even wierp ze een blik op het podium, waar de andere jongens nog steeds op zaten, maar nadat ze zag dat de jongens niet achter Niall op zoek waren richtte ze haar aandacht weer op de blonde, Ierse jongen. “Euhm, redelijk goed” Niall liet zich naast haar in een ander rood zeteltje zakken. “Het is redelijk druk, maar ik amusseer me. Het is geweldig om op zo’n podium te staan en te zien dat er zoveel mensen het goed vinden wat je doet” hij glimlachte. “Het enige minpunt is dat ik thuis mis,” zachtjes beet hij op zijn lip voor hij zijn zin afmaakte, “en jou” het kwam er eerder uit als een fluistering. Even stokte Olivia’s adem in haar keel. Natuurlijk had ze dit zien aan komen, of nee ze hoopte dat hij het zou zeggen. Maar toch kwam het als een schok aan. Haar lichaam begon langzaam te tintelen en een warm gevoel verspreidde zich. “Hoe gaat ” Niall kon zijn zin niet af maken.
      “Ik mis je ook” Olivia keek Niall niet aan, het enige wat ze deed was naar haar nagels kijken en nerveus op haar onderlip bijten. Langs de ene kant was ze blij dat ze het gezegd had. Hij moest weten dat ze nog van hem hield, haar verliefdheid was niet gestopt. Maar langs de andere kant had ze het misschien beter niet gezegd. “Niall?” de Ierse jongen had geen woord meer gezegd, waardoor Olivia, nog nerveuzer dan luttele seconden eerder, omhoog keek. “Gaat het?” hij bewoog niet. Zijn mond was een beetje open gezakt en een denkrimpel was in zijn voorhoofd verschenen. “Je moet niet zo kijken, daar krijg je rimpels van” voorzichtig liet Olivia haar rechter wijsvinger over zijn voorhoofd glijden. Nialls ogen volgden elke beweging dat die vinger maakte. “En dat wil je toch niet hebben?” een glimlachje verscheen rond haar lippen, waardoor er ook spontaan een glimlach rond Nialls lippen verscheen. Hij had die glimlach gemist, hoe de kleine kuiltjes in haar wangen verschenen en hoe ze weg keek als je te lang naar haar bleef staren. Net zoals ze op dat moment deed. Een licht rode blos verscheen op haar wangen en nerveus liet ze haar vingers door haar haren glijden, ze hield er echt niet van als mensen haar bekeken. Zelfs niet als die persoon Niall was. “Kijk niet zo, je weet dat ik daar niet tegen kan”
      “Sorry” een scheve glimlach verscheen rond Nialls lippen. De ene moment voelde hij zich oncomfortabel en het andere moment was hij weer helemaal zichzelf, was er niets oncomfortabel meer aan. De switch tussen comfortabel en oncomfortabel kwam er niet geleidelijk aan, hij kwam gewoon ineens. Uit het niets, helemaal onverwacht. Niall kon van comfortabel naar oncomfortabel gaan op twee seconden en hij kon zich vier seconden er na weer comfortabel voelen. Het leek of zijn lichaam niet wist wat het moest doen. Haar verschijning liet zijn lichaam op hol slagen.
      “Het is niet jouw schuld” een glimlach vormde zich weer rond haar lippen. Olivia had net hetzelfde voor als Niall. Het verschil tussen comfortabel en oncomfortabel veranderde bij haar ook constant, zonder enige aanleiding. Olivia’s vingers tikten rytmisch op de leuning van de rode stoel, zonder dat ze het door had. Vanuit haar ooghoeken bekeek ze Nialls gezicht, hoe zijn blonde haren warrig door elkaar lagen en hoe zijn lippen een klein beetje uit elkaar weken. Waardoor twee rijen witte tanden te voorschijn kwamen. Ze hadden beide niet door dat ze elkaar aan het bekijken waren. Ieder moesten ze elk plekje van elkaars gezicht gezien hebben. Om te zorgen dat ze het zeker niet zouden vergeten.
      “Meende je het?” verbaasd keek Olivia hem aan. Wat meende ze? “Meende je dat je me mist?” Nialls blauwe ogen boorden zich in Olivia’s bruine ogen. Na heel haar gezicht gescant te hebben moest hij wel in haar ogen kijken, het was het enige plekje dat hij nog niet zorgvuldig bestudeerd had. “Olivia?” haar ogen sloeg ze neer. Natuurlijk meende ze het, maar moest ze dat nu zeggen? Natuurlijk had ze het daarnet al gezegd, maar nadat ze het zei zat ze in tweestrijd, was het goed geweest om het te zeggen? “Olivia, alsjeblieft. Wees eerlijk” het kwam er uit als een fluistering.
      “Natuurlijk meende ik het”

De deeltjes van dit hoofdstuk (dus heel hoofdstuk 15) zijn niet altijd heel erg duidelijk, dus als jullie uitleg nodig hebben : laat het me maar weten. Ik weet gewoon niet hoe ik het anders moest uit leggen, want dit hoofdstuk is (in mijn ogen) heel belangrijk