Deel 31

“Hé!” Diana liep door de Grote zaal naar Megan en Rose.
“Hallo,” zei Rose terwijl ze opschoof. Megan had zichzelf een groot stuk ei opgeschept, en Rose had een stapel toast gepakt.
“Heb je het gehoord?” vroeg Rose enthousiast.
“Wat heb ik gehoord?”
“Professor Snabbelaar heeft geregeld dat The Weird Sisters komen spelen! Ik denk niet dat je ze kent, maar geloof me, ze zijn-”
“The Weird Sisters?” herhaalde Diana opgewonden.
“Ja- Hoe ken jij ze?”
“Van gehoord,” antwoordde Diana. “Doet er niet toe. Komen ze echt?”
“Ja! Ik heb zo’n zin het bal!” Rose glimlachte breed terwijl ze een stuk toast pakte.
“Ja, daar over,” begon Diana ongemakkelijk.
“Wat?” vroeg Megan, die net een half ei had doorgeslikt.
“Nou, we zouden met z’n vieren gaan, hè?”
“Ja,” zei Rose achterdochtig.
“Nou, ik ben zeg maar, soort van, gevraagd. Naar het bal.” Diana beet op haar lip en keek hen aan, hun reactie afwachtend. Even leken ze verbaasd. Toen werden Rose’ ogen groot, en op haar gezicht verscheen een enorme grijns.
“Ah! Vertel, vertel! Wie is het?”
“James,” zei Diana een beetje ongemakkelijk, maar toch glimlachend bij hun reactie. Rose en Megan keken elkaar aan en barsten los in een giechelbui. “Als vrienden,” voegde Diana er haastig aan toe.
“Jaja,” zei Megan met grote ogen. “Hij vindt je leuk!”
“Shhht. Mensen kijken naar ons,” zei Diana zacht. “En hij vindt me niet leuk. Hij is toch verliefd op iemand anders.”
“Kan niet tippen aan jou,” zei Rose.
“Totaal niet,” zei Megan.
“Jullie weten niet wie het is,” zei Diana met opgetrokken wenkbrauwen.
“Doet er niet toe,” zei Megan simpelweg.
Die avond schreef Diana weer een brief aan haar ouders, en natuurlijk Lotte. Ze vertelde over wat ze had meegemaakt, liet hen alles weten wat zij wist over het kerstbal, en na duidelijk te hebben gemaakt dat James en zij als vrienden er naar toe gingen, en ze dus niet hoefden te overdrijven, vroeg ze of ze haar galajurk wilden versturen, aangezien ze hier niet een had.
Nadat ze de brief had mee gegeven aan een slaperige uil, keerde ze weer terug naar de leerlingenkamer. Alice zat met de jongens bij het haardvuur en Megan en Rose gingen net naar de slaapzaal. Diana ging ook naar de slaapzaal, uitgeput als ze was na een lange dag. Toen ze in de slaapzaal kwam, was daar niemand, wat er op wees dat Megan en Rose in de badkamer waren.
Zodra Diana zich had omgekleed en naar bed was gegaan, bleef het stil. Een paar seconden daarna hoorde Diana echter een geluid. Megan en Kate waren tegen elkaar aan het schreeuwen toen ze de kamer binnenkwamen.
“Oh? Echt waar? Dus dat vind je?” schreeuwde Megan.
“Bevooroordeeld! Je stelt je al die tijd al aan! Er is niks mis met haar! Er is iets mis met jou!”
“Dus nu ga je de schuld aan mij geven? Egoïstisch, arrogant-“
“JE BENT GEWOON TE BEKROMPEN EN BEVOOROORDEELD OM TE ZIEN HOE IDIOOT JE BEZIG BENT! WIE DENK JE WEL NIET DAT JE BENT!”
“EEN MODDERBLOEDJE! ZE NOEMDE ME EEN MODDERBLOEDJE!” Eén seconde stilte, woedende stilte. “Dat vind jij zeker ook?”
“Niet te geloven! Nogmaals, je bent bevooroordeeld!”
“ROT OP!
“Best,” snauwde Kate. “Alles liever dan dit.” Er klonk luid gestamp op de trappen en de rest van de avond bleef het stil, op het zachte gesnik van Megan na.

De volgende dag was de sfeer er niet bepaald beter op geworden. Diana stond de volgende dag vroeg op en zag Kate in de leerlingenkamer zitten. Blijkbaar was ze voor het vuur in slaap gevallen en toen ze wakker werd leek ze alles behalve vrolijk.
Megan zag er nogal van streek uit, en weigerde Kate aan te kijken. Ondertussen kreeg ze ook steeds hatelijke blikken van slytherins, en na één ontbijt had Rose het opgegeven om het weer goed te praten.
Alice was de volgende ochtend stomverbaasd, toen ze besloot om een keer met Kate, Rose, Megan en Diana te ontbijten. Toen ze er echter iets over wilde vragen, kreeg ze twee niet al te positieve gezichten van Kate en Megan, en besloot wijselijk om er over te zwijgen.
“Dus…” mompelde Rose, toen ze na hun laatste les die dag door de school liepen. “Het is al bijna vakantie!”
“Ja!” stemde Diana in, die door begon te krijgen waar Rose naar toe wilde.
“We moeten een keer afspreken in de vakantie,” opperde Rose. “Gezellig!”
“Ja, gezellig,” zei Diana, in een poging zo opbeurend mogelijk te klinken. Megan glimlachte flauwtjes.
“Ja, leuk,”zei ze zachtjes en liep verder.
Die middag zaten ze in de leerlingenkamer huiswerk te maken en toverschaak te spelen, toen er plotseling iets pluizigs tegen het raam tikte. Een dikke uil stond voor het raam met een pakketje. Diana opende het raam en keek blij naar het pakketje, van haar ouders.
“Ga maar weer,” zei ze tegen de uil, die koppig bleef staan. “Je bent klaar.”
“Er zit nog wat bij,” merkte Rose op. Diana keek verbaasd naar de uil en zag inderdaad nog een envelop, die een vreemde, onheilspellende groene gloed verspreidde.
“Er staat geen afzender op,” zei Diana stomverbaasd. Rose keek haar aan, en Diana zag dat Rose dit net zo vreemd vond als zij.

--Oeh, binnenkort het kerstbal...--