Prologue. -

Daar staat ze, het meisje dat een jaar geleden nog het mooiste meisje was, dat je ooit had gezien. Maar nu, vandaag is ze anders. Haar haren, een jaar geleden waren het mooiste goud-blonde, golvende lokken die je ooit gezien had. Nu is het dof en hangt het stijl langs haar gezicht. Haar prachtige ijzig-blauwe ogen die eerst zo mooi twinkelden en netjes waren bijgewerkt met 1 laagje mascara en een beetje oogpotlood op de bovenste oogleden, diezelfde ogen stralen nu pijn en spijt uit. De onverdraaglijke pijn die ze al ruim een half jaar schuil probeert te houden. De ogen die nu elk persoon grondig bestudeerde omdat het meisje niemand meer durfde te vertrouwen. Het schattige wipneusje, met zomersproetjes dat haar er onschuldig uit doet zien. En dan de roze, perfect gevormde, volle lippen die haar toch een ontdeugende uitstraling geeft en die als ze lachte haar witte, kaasrechte tanden blootsteld aan de wereld. Jammer genoeg was de lach die ze de laatste tijd toonde niet echt.
Daar staat ze dan, op het punt om alle prachtige, magische, maar vooral pijnlijke en onvergetelijke ervaringen achter zich te laten. Op het punt om te gaan naar een plek waar geen vreugde, liefde en pijn is. Eigenlijk weet ze niet wat daar was, maar ze hoopt op iets moois, zonder pijn. Ze loopt verder naar  het randje van de smalle, in de winter spekgladde, brug toe. "Lord, you told me to be patience. I think I've waited long enough now, I cant take this anymore." Ze fluisterd en sluit haar ogen. "Ik heb altijd naar U geluisterd, en nooit heeft het geholpen. Ik hou van U, maar ik heb mijn geloof in U opgegeven. Ik maak er een eind aan Heer." In de verte hoort ze hem aankomen, het voertuig dat haar zal helpen met wat ze binnen enkele secondes zal doen. Ze zet nog een laatste stapje naar voren, kijkt nog een keer naar de prachtige lichtblauw lucht, waar slechts een paar sluierwolken in zweven en spreekt haar laatste woorden uit: "Het spijt me, but everything's gonna be oke now."