|| Fifty Six

“Maar ik voel me prima!”
“Je dokter wil je nog even hier houden.” Mijn moeder keek me bezorgd aan.
“Maar..”
“Sophie!”
Wijselijk hield ik mijn mond. Tegen mijn moeder kon ik toch niets inbrengen. Ik zuchtte en zakte weer terug in de harde kussens van het ziekenhuisbed. Ik was gisteren binnen gebracht en het bleek dat alleen mijn enkel gebroken was en dat ik uitgedroogd was. Mijn enkel zat nu in het gips en ik had een jaarvoorraad drinken op, dus wat mij betreft mocht ik wel weer weg. Helaas dachten mijn moeder en de dokter daar anders over.
Zodra mijn moeder had gehoord wat er gebeurd was, was ze meteen op het eerstvolgende vliegtuig gestapt. Het was de hele dag al druk bij mijn bed. Jules en Hailey waren langs geweest. Er was ook een agent geweest om mijn verklaring op te nemen. Volgens hem was mijn schot op Kyle zelfverdediging en zou er verder niets mee gebeuren.
Kyle lag ook in het ziekenhuis. Hij had een schampschot aan zijn schouder en een hersenschudding van zijn val. Nadat hij ontslagen zou worden zou hij naar Nederland vervoerd worden om daar verder vervolgd te worden.
Aiden had ik de hele dag nog niet gezien. Hij zat samen met zijn ouders op het politiebureau om te vertellen wat er gebeurd was.
Een zacht klopje op de deur hielp me uit mijn gedachten. De deur ging open en Aiden kwam binnen lopen.
Ik kreeg spontaan een glimlach op mijn gezicht.
“Aiden!” zei ik blij.
Mijn moeder keek op van het tijdschrift dat ze aan het lezen was en toen ze Aiden zag staan stond ze op.
“Ontmoet ik eindelijk de redder van mijn dochter” zei ze en ze liep naar Aiden toe.
Aiden glimlachte en schudde mijn moeders hand. “Aiden” zei hij.
“Ik ben Carola, de moeder van Sophie” zei mijn moeder. “Bedankt voor alles Aiden. Zonder jou..”
“Eigenlijk heeft Sophie mij gered, mevrouw” zei Aiden. “Zij heeft ervoor gezorgd dat Kyle niet..”
Ze keken allebei naar mij.
“Kijk niet zo!” riep ik.
Mijn moeder glimlachte. “Ik zal jullie nu alleen laten” zei ze en ze verliet de kamer.
Aiden kwam naar het bed gelopen en ging op een stoel zitten.
“Hoe is het met je?” vroeg hij.
“Goed. Maar ze willen me niet laten gaan.” Ik trok een pruillipje.
Aiden glimlachte.
“Hoe was het op het politiebureau?” vroeg ik.
Meteen betrok Aiden’s gezicht. “Zwaar” zei hij. “Ik heb alles verteld, meerdere keren. En ze bleven maar vragen stellen.”
“En je ouders?”
“Die zijn er kapot van. Mijn moeder kon niet stoppen met huilen en mijn vader gaf zichzelf de schuld. Hij denkt dat dit alles komt door zijn bedrijf.”
“Maar dat is onzin!” zei ik verontwaardigd. “Dit alles komt door Kyle, niet door je vader.”
“Dat heb ik ook tegen hem gezegd.”
Er viel een stilte die onderbroken werd door een klop op de deur. Aiden en ik keken op en ik was verbaasd dat Jace in de deuropening stond.
“Is het goed als, eh, ik binnenkom?” vroeg hij.
Ik knikte.
Jace kwam de kamer binnen en Aiden stond op. Verbaasd keek ik hoe Aiden op Jace afliep en hem zijn hand schudde.
“Nog bedankt man. Zonder jou had ik hier nu niet gezeten.”
Jace haalde wat ongemakkelijk zijn hand door zijn haren. “Graag gedaan hoor” zei hij met een scheve glimlach.
Ik keek ze allebei stomverbaasd aan. Sinds wanneer waren Aiden en Jace vrienden?
“Gaan jullie nog vertellen wat er aan de hand is?” vroeg ik.
Aiden ging weer op de stoel zitten en Jace ging aan het voeteneinde van mijn bed staan.
“Jace heeft mijn leven gered” zei Aiden.
“Wat?”
“Toen ik van de klif viel heeft Jace me uit het water gehaald en me weer tot leven gewekt.”
Ik keek Jace verbaasd aan en hij haalde grijnzend zijn schouders op.
“Maar..wat..hoe.. Hoe wist je Aiden in het water lag?” vroeg ik.
“Ik vertrouwde het niet. Ik had jou boven op die berg afgezet en ik voelde dat er iets niets klopte. Dus ben ik gaan kijken en heb ik alles gezien. Dus ook dat Aiden van de klif viel.”
Langzaam begon het tot me door te dringen. Ik had me tot nu toe nog helemaal niet afgevraagd hoe Aiden de val had overleeft. Ik was te blij geweest dat hij het had overleefd.
“Dank je, Jace” zei ik. “Heel erg bedankt.”
“Graag gedaan. En Sophie, het spijt me hoe het allemaal gegaan is. Ik weet dat ik fout ben geweest en dat het niet meer goed komt. Je hebt Aiden nu. Dus ik wil even zeggen dat ik je vanaf nu met rust zal laten. Over twee uur zit ik in het vliegtuig terug naar huis.”
Ik knikte en staarde naar het ziekenhuislaken.
“Dus, veel sterkte nog” zei Jace en hij draaide zich om. Zijn voetstappen maakten geluid op het zijl.
“Jace,”
Jace stond al bij de deur en draaide zich om. “Ja?”
“Het spijt mij ook. Over hoe alles gelopen is. Ik ben namelijk ook mijn beste vriend kwijt. Misschien kunnen we in Nederland gewoon als vrienden met elkaar omgaan? Als je dat wilt natuurlijk.”
Jace glimlachte. “Heel graag Sophie. Als Aiden daar geen problemen mee heeft tenminste.”
Aiden keek van mij naar Jace. “Ik vertrouw Sophie” zei hij.
Jace stak zijn hand nog op en sloot toen de deur achter zich.
“Heb je een stift?” vroeg Aiden.
“Wat?”
“Een stift. Ik wil wat op je gips schrijven.”
Ik lachte. “Aan de muur hangt een whiteboard. Daar liggen vast stiften bij.”
Aiden stond op en pakte een stift uit het bakje dat naast het whiteboard hing. Toen boog hij zich over mijn voet en begon te schrijven.
“Wat schrijf je?” vroeg ik.
“Een verassing” zei Aiden.
Ik wachtte geduldig tot Aiden klaar was. Toen draaide ik mijn voet zo dat ik kon lezen wat er stond.
In een net rond handschrift stond een vraag geschreven: Wil je mijn vriendin zijn?
Ik keek Aiden stralend aan. “Je mag het antwoord er zelf onder zetten, want ik kan er niet bij” zei ik.
“Dan moet ik wel het antwoord weten” zei Aiden.
“Ik zal het voor je spellen. Eerst een J en dan een A. In grote letters.”
Met een grote grijns schreef Aiden het antwoord op. Toen kwam hij naast me op bed liggen. Zijn lippen drukte zich op die van mij toen me iets te binnen schoot.
“Wacht even” zei ik.
“Wat is er?” vroeg Aiden bezorgd.
“Wanneer gaan je ouders naar huis?” vroeg ik.
“Vanavond” zei Aiden. “Ze wilden hier niet langer meer blijven.”
“O” zei ik teleurgesteld. Dat betekende dus dat Aiden ook vanavond zou vertrekken. En ik bleef de hele zomer nog op de camping.
“Sophie?”
“Ja.”
“Ik heb het er met mijn ouders over gehad.”
“En?”
“Ik blijf de hele zomer.”
Het volgende moment had mijn mond de zijne gevonden en had ik het gevoel dat ik brand stond van geluk. Ik hoefde nog geen afscheid te nemen, we hadden de hele zomer nog.