046*

Het begon te schemeren, dit was het moment waar ik op had gewacht. Ik pakte een hoop kaarsen en zette ze in het midden van de redelijk leeg geruimde kamer neer. Een aantal spiegels zette ik tegen de muren aan, terwijl de jongens zwijgend naar me aan het kijken waren. 'Weet je zeker dat dit een goed idee is?' Gustav keek me twijfelend aan. 'Nee, maar ik zou het erg op prijs stellen als ik voortaan weer gewoon naar bed kan zonder de volgende dag met trauma's weer uit bed te stappen.' Ik maakte deze beslissing niet alleen voor mezelf, maar ook voor de rest, ik gunde het hen niet om te leven op angst, op overleven, ze durfden 's avonds de deur niet eens meer uit. De zon was bijna onder de bomen weggezakt en ik stak een voor een de kaarsen uit, waarna we de andere lampen uit deden en rondom de groep kaarsen gingen zitten. Het licht stak grillig af tegen de muren en spiegelde angstaanjagend af in de spiegels. Ik wachtte, op een moment, een teken, ik wist eigenlijk helemaal niet waarop. Een kwartier ging voorbij, en ik begon te twijfelen. Langzaam dwaalde mijn blik over de spiegels, en de kamer rond, hoewel ik dit liever niet deed. Ik merkte dat ik de deur open had laten staan, net op een klein kiertje, en wilde opstaan om hem dicht te doen, maar toen ik op nog maar één meter afstand was klapte die ongelooflijk hard dicht. Ik gilde, automatisch, en sprong naar achter, bijna midden in de groep kaarsen. 'Cris, let op!' Nog net met mijn hak tikte ik een witte, lange kaars aan, die omviel en doofde. Luid gekraak, en er ontstonden enorme krassen en scheuren in de spiegels. Iedereen stond nu op, om weg te lopen, ons verstoppen achter meubels. Maar dat was stom, dat zouden we niet doen, we hadden wat we wilden en nu moesten we er niet voor weg lopen. 'Hou op!' Gilde ik, harder dan de bedoeling was. Even stopte het, en ik keek verschrikt op. Het verbaasde me eerlijk gezegd dat het ook nog stopte. 'Hou op,' fluisterde ik nu, een heel stuk zachter, 'ik kan er niet meer tegen, laat ons met rust.' Ik fluisterde het tegen het niets, maar het leek toch te luisteren, dat leek. Het bleef even doodstil. De jongens keken we verward aan. Ik dacht dat het was opgehouden, er vormden zich niet langer scheuren in de spiegel. Ik wilde overeind gaan staan, maar op de moment spatte alle spiegels uit elkaar en begonnen de meubels en kasten om te vallen en te verschuiven, alle deuren, laadjes en kastjes vlogen met een klap open en de spullen vlogen eruit. Met mijn handen boven mijn hoofd dook ik op de grond, richting Tom, die ook op de grond lag. Ik kroop vlak voor de enorme houten kast langs, die gevaarlijk heen en weer wiegde. Ik keek op, de kast verschoof een stukje naar voren, richting mij, en wiebelde toen naar voren, naar achter, nog verder naar voren, weer naar achter, te ver naar voren. Langzaam en voorzichtig liet de kast zich voorover vallen, boven op mij.