I wish I could not make it hurt so bad.

LIBERTY! LIBERTY!?.
Hard geklop, gebons en vervolgens een slot in het slot.
'Liberty, sta verdomme nu meteen op, je hebt je verslapen !'
Sebastiaan is lekker opvliegend vandaag.
Ik merk nu pas dat ik alleen in me ondergoed op bed lig, en aan Sebastiaan's gezicht heeft hij dat nu ook door.
'Dan ga ik me maar omkleden, totzo Sebastiaan'
'Nee, Liberty wacht toch even, je moet toch zeker douchen?'
'Ja, ook ja, dus wil je nu even weggaan?'
Zijn blik bezorgd me kotsneigingen, ik voel me ineens weer zo onveilig.
'Sebas, wil je asjeblieft gaan, ik kom zo alleen nog maar later..'
'Isgoed Liberty, ik zie je mij volgende dienst'
Hij grijnst vals naar me, en sluit dan de deur met een harde klap achter zich.
Zo die is weg, de creep.
Ik wil hier echt met me voogd over praten, maar ze gelooft me niet.
Ze denkt dat ik vroeger niet genoeg aandacht kreeg omdat me ma last had van zwangerschapdepressie, en omdat ik toen geen aandacht kreeg zoek ik dat nu via leugens.
Ik voel ineens een hevige buikpijn opkomen, ik sla me armen strak om me buik en wieg heen en weer.
'Auw..auw..' Piep ik zachtjes.
Steken in mijn zij verkrampen me compleet, ik zou willen schreeuwen, maar ik wil geen aandacht trekken.
De plotselinge angst, voor een menselijke aanraking is te groot.
'Liberty, in Godsnaam schiet een beetje op !'
Max zijn stem aan de andere kant van de deur, laat me opspringen en de pijn negeren.
'Ben me aan het omkleden..' Antwoord ik zwakjes.
'Liberty?'
'NEE, GA GEWOON WEG !'
Sleutel in het slot, een deur die openvliegt, de pijn die te overheersend word, ik die in elkaar zak.
Max vangt me handig op, en blaast in me gezicht.
'Blijf erbij meisje, de pijn is zo over'
De pijn is zo over...de pijn is zo over...
Die woorden bonsen door mijn hoofd, daarna baant het zich een weg door heel mijn lichaam.
Ik sper mijn ogen wagenwijd open, worstel me uit de greep van Max, en ik geef over, kots die woorden uit mijn hoofd, uit mijn lichaam...