045*

Ik wierp een blik op de wekker langs het bed. Ik had heerlijk lang geslapen. Iemand lag tegen me aan gedrukt, met zijn arm om me heen geslagen en zijn gezicht bijna begraven tussen mijn lange haren, terwijl zijn warme adem in mijn nek me kippenvel gaf. Heel voorzichtig draaide ik mijn hoofd om naar Tom, die zo te zien in een diepe slaap was. Ik grinnikte, hij zag er zo lief uit. Ik bedacht me dat het de eerste keer in zeker 4 dagen was dat we weer normaal hebben geslapen. Misschien moesten we dan maar voortaan overdag gaan slapen en 's nachts wakker blijven. 's Nachts school, waarom niet? Ik zag het al helemaal voor me, maar wie weet stopt het wel binnenkort en is dit gewoon allemaal een korte periode dat we dit meemaken. Of iemand probeerde een of andere stomme grap met ons uit te halen, maar dit was geen leuke grap, geen grap die je zomaar even bedenkt. Dit was een grap die je echt je hele leven met je meeneemt, waar je je hele leven bang voor bent. Niemand is toch zó harteloos dat hij of zij zo'n stomme grap uithaalt? Dat leek me dus sterk, of ik lig in coma en droom dit allemaal? Nee, ik had het al eerder over dat gedroom gehad, dat kon niet, dat leek me onmogelijk. Wat hadden we gedaan? Ik dacht even na over de afgelopen dagen, wanneer het was begonnen. Het was begonnen met het filmavondje, en sindsdien hadden we bijna geen rust meer gehad. We hadden geluk dat de jongens op dit moment geen tour hadden, en ook voorlopig nog geen optredens. Ik bedacht me wat ervoor had gezorgd op die avond dat iets hiermee te maken had. Het leek allemaal zo lang geleden, alsof het al maanden geleden was gebeurd, maar nee hoor, het was nog maar 5 dagen geleden. We keken de film, dat was niet verkeerd toch? Daarna... Georg stelde voor om geesten op te roepen! Dat was het! Dat moest het zijn! Het was het enige andere wat we hadden gedaan die avond, maar of we die geesten nou écht hadden opgeroepen? Ik had er nooit echt aandacht aan besteed, soms was ik er wel bang voor, maar ik had nooit gedacht dat er zoiets kon gebeuren, dat ze er ook echt waren. Dit moesten we weer rechtzetten, ik denk niet dat we er anders nog heelhuids vanaf komen. Ik was zonder echt op te hebben gelet rechtop gaan zitten, klaar wakker. 'Cris?' Mompelde Tom slaperig, 'Ik denk dat ik weet wat er aan de hand is, Tom.' Ik fluisterde het bijna. 'Ik weet waarom ons dit allemaal overkomt.' Langzaam draaide ik met mijn ogen richting Tom, die me nu een beetje vreemd aan staarde. 'Ik weet hoe we het kunnen stoppen, ik denk dat ik het weet!'



Hihi, ik denk dat dit nog best een lange story kan worden, en dat ik hierna misschien ook nog een tweede deel ga maken, misschien met andere hoofdpersonen?

Enjoy!!