Verlangen

´Tring!´ Eindelijk gaat mijn wekker, ik was al uren wakker. Ik spring mijn bed uit. Gelijk ren ik naar het prikbord aan de muur en kruis het laatste hokje weg. Vandaag! Ik neem snel een duik in de douche terwijl ik vrolijk liedjes zing. Hoe valser hoe beter! Mijn broertje bonst op de deur: ‘Ami, niet zingen het is vroeg.’ Normaal gezien had ik een botte opmerking gemaakt, maar vandaag maakt het me niet uit. Op een iets lager volume zing ik verder.

Even later sta ik al klaar bij de deur. Schooltas gepakt, jas aan en sjaal om. Buiten ziet het er nog donker uit, de lantaarnpalen zijn nog aan en ik herken alleen de contouren van personen. Ik zie mijn vriendin, Nina, al aan komen fietsen. ‘Halloo Nien!! ‘ roep ik vrolijk. ‘Zo wat ben jij vroeg vandaag!’ Er klinkt verbazing in haar stem. Ik grinnik even. Meestal moet ze op mij wachten, want ik ben altijd laat maar dit keer niet. ‘Goed hè?’ ik kijk haar trots aan. Ze lacht me vrolijk toe. ‘Vandaag is zeker de grote dag?’ Met een brede lach stap ik op mijn fiets. ‘Haha, je hebt het goed geraden!’ ‘Wat leuk, weer een schoolfeest.’ Roept ze. In mijn gedachten voeg ik eraan toe: Niet zomaar een schoolfeest, maar vanavond verandert mijn leven. ‘Echt super jammer dat ik we niet samen kunnen gaan.’ Ik knik. ‘Had je maar niet voor een andere school moeten kiezen.’ Ik probeer het grappig te laten klinken, maar van binnen doet het wel zeer. Al een paar weken terug had ik mijn jurk laten bestellen. Ik kijk vast heel moeilijk want ze zegt: ‘De jouwe is vast heel mooi joh! En je krijgt een top feest!’ Ik vind het lief dat ze me probeert te bemoedigen. Ik hoop heel erg dat ze gelijk heeft, maar mijn geweten heeft zijn twijfels. Daarom houd ik me stil. We kletsen verder over koetjes en kalfjes tot ze afslaat richting haar school. Daar nemen we afscheid van elkaar.

Tijdens de les zit ik alleen, zoals altijd. Maar vanaf morgen gaat dat veranderen. Tenminste als hij zich aan zijn belofte houdt. Ik kom de dag voort met opletten, aantekeningen nemen en mezelf inprenten dat het vanaf morgen voorbij is. Ergens achter in mijn hoofd zegt een stemmetje dat ik niet teveel vertrouwen moet hebben, net als vorige keer. Vorig schoolfeest was dat ook zo. Hij zou mij eindelijk voorstellen als zijn vriendin. De populairste jongen van de school, samen met mij, een muurbloem. Iedereen zou raar opkijken, ze zouden mij ineens ook aardig vinden. Zoals dat altijd gaat bij populaire scholieren. Maar dat deed hij niet, hij kwam überhaupt niet op het feest opdagen. Ik voelde me verschrikkelijk achteraf, en dom. Ver weg in mijn hoofd blijft het stemmetje spoken dat hij vanavond weer niet komt. Ik verjaag de negatieve gedachten met de goede verwachting voor vanavond. Ik in mijn nieuwe jurk en Joris naast me. Samen staan we op het podium, hij heeft net zijn prom-king rede gehouden. Hij vraagt mij naar voren te komen. Trots loop ik naar hem toe. Vanaf het podium kijk ik het publiek in. Diverse blikken kijken verbaasd. Sabrina, kijkt woedend. Ze is al jaren verliefd op hem en steekt dat niet onder tafels. Nu ze mij zo boos aankijkt, krijg ik een triomfantelijk gevoel. Ik kan alles aan. Joris vraagt me ten dans en zoent mij liefdevol. Helaas bedenk ik tijdens Spaans dat het niet allemaal zo mooi gaat worden als ik wil dat het is.

Die middag fiets ik snel naar huis. Het pakketje is er waarschijnlijk al. Als ik de deur open zie ik het al liggen, midden op tafel. Ik gooi mijn spullen over een stoel en ren ermee naar boven. Vlug trek ik mijn jurk aan. Ik mag dan wel niet zo mooi zijn als anderen, met mijn buikje, pukkeltjes en bril, maar op dit moment ben ik niet ontevreden met mezelf. Hopelijk vind Joris dat ook.

Als een half uur later de bel gaat weet ik gelijk wie dat is. Zo gaat het elke dag, na schooltijd komt hij langs. Eerst doet hij heel lief, vraagt hoe mijn dag was en vertelt over zijn eigen. Daarna belanden we op mijn bed. Voorzichtig streelt hij mijn lichaam. Dit is een van de enige keren dat ik er wel blij mee ben. Hij gaat steeds verder, precies op dezelfde manier en volgorde. Soms vraag ik me af of dat bij andere stelletjes ook gebeurd, maar ik durf er Nina niet naar te vragen en iemand anders om te vragen heb ik niet. Na het voorspel bedrijven we de liefde. Eigenlijk voel ik me er niet fijn bij, maar ik laat hem zijn gang gaan en kreun zachtjes. Vandaag zal ik zijn liefje spelen, want vanaf vanavond is het echt en hoef ik niet meer te spelen. Met die gedachten gaat de tijd snel voorbij en kan ik er zelf ook nog enigszins van genieten. Als hij het genoeg vind kleed hij zich weer aan en verdwijnt. Maar deze keer fluistert hij nog zwoel in mijn oor: ‘Vanavond Ami.’ Hij knipoogt. Ik glimlach terug en vind het niet erg dat hij daarna wegvlucht. Vanavond wordt alles anders.

Ik besteed mijn tijd met douchen, eten, nog snel wat huiswerk en me klaarmaken. Een beetje make-up op zodat mijn pukkeltjes niet zichtbaar zijn. Mascara en lipstick voor het effect. Ik ben bijna klaar als ik de deurbel hoor. ‘Ami!’ roept mijn moeder. ‘Ik breng je zo weg! Kom snel beneden dan maak ik nog even een foto.’ Ik knip mijn tasje dicht en loop voorzichtig de trap af. Op hakken gaat dat niet zo gemakkelijk. Even bedenk ik me, had ik niet gewoon ballerina’s aan kunnen doen, misschien krijg ik wel pijn aan mijn voeten. Maar daar is al geen tijd meer voor. ‘Wat zie je er mooi uit!’ roept mijn moeder enthousiast. Ik glimlach nerveus terug. Nog minder dan een uurtje! Na wat foto’s brengt mama mij weg. Iedereen gaat samen met vriendinnen, maar ik ga alleen. Vanaf vanavond ga ik niet meer alleen, dan zien mensen mij ook staan, dan word ik ook populair. Ik glimlach in mezelf.

Het is nog vroeg als ik arriveer. Gelukkig zijn er al veel mensen binnen. Ik ga een beetje tussen de drukke groepjes staan. Ik val niet op in m’n eentje maar hoor ook niet ergens bij. Ik beweeg me naar de dansvloer en doe rustig mee. Even later zie ik Joris bij de bar staan. Ik voel me opgelucht en vrolijk. Hij is er tenminste, dat betekend dat hij zich aan zijn belofte houd. Vanaf vanavond wordt alles anders.

Als ze een tijdje later de Prom-King vragen naar voren te komen, stapt Joris trots het podium op. Ik dring me alvast een beetje naar voren. Hij ziet mij staan en knipoogt. Nadat hij zijn toespraak heeft gehouden brult de menigte. ‘Dan mag je nu iemand uitkiezen voor de eerste dans.’ Kondigt de rector aan. Ik zie Joris ogen door de menigte glijden, hij gaat mij voorbij. ‘Wil jij naar voren komen?’ Ik kan niet zien naar wie hij precies kijkt, maar niet naar mij, dat zie ik wel. Ik zie haar pas als ze het trapje naar het podium op loopt. Ik herken haar gelijk. Sabrina.

Tranen prikken in mijn ogen. Ik ren naar de toiletten toe, niemand hoeft te zien dat ik huil. Hoe kon hij nou haar vragen in plaats van mij? Ik kan mijn tranen niet bedwingen. Mijn hele make-up loopt uit, en mijn bril beslaat. Vanuit de radio hoor ik de muziek doorspelen. Ik weet niet hoelang ik er al zit, maar ik heb verschillende groepjes meiden gehoord. Er wordt zachtjes op de deur geklopt. ‘Ami?’ Ik herken zijn stem. Voorzichtig doe ik de deur open. Hij schrikt zichtbaar, waarschijnlijk zie ik er niet uit. ‘Joris, je mag hier helemaal niet zijn.’ Probeer ik snikkend te zeggen. ‘Hij perst zich met mij het wc hokje in en doet de deur dicht. ‘Nu weet niemand het.’ Zijn vinger veegt een traan van mijn wang. ‘Kom nou niet huilen. Deze keer kon ik het echt niet. Het zou Sabrina te veel pijn doen als ik jou zou kiezen.’ Ik snik en haal diep adem, maar mijn keel blijft droog. ‘Kom laat me je troosten.’ Hij trekt me omhoog en slaat zijn armen om mij heen. ‘Niet huilen, we zijn nu toch samen.’ Ik nestel me tegen zijn borstkas. ‘Volgende keer zal ik het echt zeggen. Belooft.’ Hij kijkt me recht in mijn ogen, zijn ogen zijn zo lief dat ik hem wel moet geloven.

Na een tijdje zegt hij dat we weer terug moeten. Zo gauw als we de wc’s uit zijn, loopt hij naar zijn vrienden toe. Mij alleen achter latend. Vanavond dus weer niet, je had het kunnen weten. Roept het stemmetje in mijn hoofd. Ik voel weer tranen achter mijn ogen prikken. Ik ren de zaal uit in mijn jurk ren ik door de straten op weg naar huis. Thuis sluip ik naar boven. Ik hoor de tv, gelukkig horen ze mij dus niet. Op mijn bed val ik snikkend neer. Met tranen op mijn gezicht en rode ogen val ik in slaap. En voor de zoveelste keer hoop ik op hetzelfde. Hij heeft het beloofd. Misschien bij het volgende feest?