LXVII

Alice Potter

‘Kan ik even met je praten?’
Als ik opkijk, zie ik dat Sirius me vragend aankijkt. Hij ziet er serieus uit, iets wat voor hem uniek is.
‘Ehm… Ja?’ Ik kijk even naar Marinda. Ze staart naar haar bord en kijkt me niet aan. Ze wil Sirius vast nog niet onder ogen komen.
Terwijl ik opsta om achter Sirius aan te lopen, die duidelijk niet hier wil praten, zoek ik de vertrouwde ogen van Remus tussen de leerlingen. Als ik ze vind voel ik me een moment gerustgesteld, maar dat gevoel slaat snel om in bezorgdheid. Wat als Sirius het weet? Heeft Remus het hem verteld?
Remus kijkt me bezorgd aan, licht vragend. Nee, dus.
Om geen argwaan te wekken bij Sirius, moet ik mijn ogen weer afwenden en met hem meelopen. Zou hij het zelf aan me willen vragen? En belangrijker… zou ik kunnen liegen?
Hij loopt voor me uit, door de deuren van de Grote Zaal en houdt die voor me open. Ik voel me klein als ik erdoor loop en begin nerveus op mijn lip te bijten. ‘Wat is er?’ vraag ik, terwijl ik me naar hem omdraai.
Hij loopt zwijgend langs me en weer volg ik hem maar. Op een rustigere plek verderop in de hal blijft hij stil staan. ‘Luister,’ zegt hij en zucht even. ‘Marinda…’
Verbaasd kijk ik hem aan, dit onderwerp had ik niet verwacht. ‘Wat is er met haar?’ vraag ik als hij stil blijft.
‘Ik denk dat… Ik heb tegen haar gezegd dat het toch niks kon worden als ze niet een beetje normaler tegen mensen ging doen en ik denk dat…’
‘Je denkt dat ze met me omgaat omdat jij dat hebt gezegd,’ mompel ik.
‘Ja.’ Hij kijkt me aan. ‘Ik dacht gewoon dat ik dat moest vertellen…’
Ik knik. Zou het waar zijn? Zou Marinda echt alleen met me omgaan om weer bij Sirius te komen. Ze heeft het al eerder gedaan, ondenkbaar is het dus niet. Maar waarom zou ze dan niet met Sirius willen praten of over hem?
Ik wil weer weglopen, maar Sirius houdt me tegen. ‘Er is nog iets dat ik wilde vragen.’ Hij kijkt me even twijfelend aan. ‘Toen ik jullie… jou met Remus zag… Ik bedoel, is er iets tussen jullie? Want als dat zo is, moet je het tegen James zeggen. Anders komen er alleen maar problemen van,’ zegt hij aarzelend. Dan draait hij zich om en loopt de Grote Zaal weer in.
Verslagen blijf ik in de hal staan totdat deze volstroomt met leerlingen die naar hun leerlingenkamers gaan. Met veel moeite – en een korte blik in mijn tas – herinner ik me dat ik nog les heb, Astronomie. Gelukkig zonder Marinda…