211~

Georg PoV
Waarom maakte TOm overal een potje van? Toen ik de kamer binnenkwam, lag Laura nog steeds in bed. Ik ging naast haar zitten, in de hoop dat ze op zijn minst zou opkijken, maar dat deed ze niet. Ze staarde naar het plafond, zoals Tom had gezegd. Het is niet zo dat ik het niet leuk vind dat Tom en Laura samen zijn, het is fantastisch want ze hebben elkaar nodig, dat was vrij snel duidelijk, maar tom was onvoorspelbaar, en zij even goed. het was gewoon dat hun "liefde" hen kapot maakte eenmaal de andere een beetje ruimte nodig had. Tom was het type om van de ene naar de andere te vliegen, Laura zo eentje die bleef voor het leven.. plus; ze waren elkaars eerste, en dat is altijd veel moeilijker.
Ik schud aan Laura in de hoop om haar wakker te maken. Ze beweegt niet eens, hoewel haar ogen mijn kant op rolden. ik deed moeite om niet te rillen, Tom had gelijk, ze was om bang van te worden. 'Laura?' haar ogen focusten, dus ze hoorde me wel, maar bewoog niet. Oké... denk ik. 'Laura? Heeft TOm iets..gedaan?' niet dat ik mijn buddy niet vertrouwde, maar gewoon, voor de zekerheid. ze bleef stil liggen. 'Laura?' mompelde ik. 'Nee.' haar lippen bewogen amper. Ik was blij dat ze op zijn minst reageerde. 'Wat is er?' vroeg ik. Ze haalde haar schouders op, dus ze kón nog bewegen. 'Denk je soms dat Tom... niet meer van je..houd?' vroeg ik verbaast. Ze draaide haar hoofd naar me, en ergens uit haar blik kon ik opmaken dat ze dat inderdaad geloofde. Alsof ik net in haar hoofd had kunnen kijken. Het was raar, en ergens voelde het toch normaal 'Ik denk dat je het verkeerde geloofd.' zei ik. Ze keek me aan met zo'n blik van hoe-zou-jij-dat-nu-moeten-weten? ik glimlachte en wreef haar haren uit haar ogen. 'Zal ik je eens bewijs geven van hoe erg Tom je gemist heeft? Hoe hard hij je gemist heeft? Dat hij nooit zal stoppen met van je te houden?' vroeg ik zacht. ze zei niets, ze bewoog niet, maar ze sprak me niet tegen, dus stak ik van wal. ik had een paar ideeën.