H6

‘Zo ziet de echte cultuur van het waterrijk er dus in het echt uit’ zei Eline toen we de stad binnen liepen. Al snel werden we vriendelijk begroet door de wachters. ‘Ongelooflijk’ zei ik toen ik de stad van binnen zag. Het was gewoon nog mooier dat de buitenkant er al uit zag. We liepen over het pad richting het noorden van de stad. Toen ineens kwamen we bij een groot meer aan. ‘Een meer midden in een stad?’ vroeg ik vragend aan Eline. ‘Whaha, het kan allemaal hier’ zei ze. ‘Ik heb alleen geen idee waar we een iglo kunnen huren. Ik vraag het wel even aan die meneer daar’ zei ze en ze liep richting een man die vis aan het verkopen was. ‘Pardon meneer, waar kunnen we de iglo’s vinden om te huren?’ vroeg Eline. ‘Ja zeker’ zei de man met een vriendelijke stem. ‘Je zult de kano moeten nemen. Die brengt jullie naar het volgende gedeelte van de stad. De stad is in 4 lagen opgedeeld. Elke laag is gescheiden door een groot meer. De iglo’s liggen in het tweede gedeelte van de stad’. ‘Dank u wel’ zei Eline. ‘Dan had ik nog graag twee zakjes sardientjes’. Eline rekende de vis af en gaf mij een van de twee zakjes. ‘Dank je’ zei ik. Al etend liepen we richting de kano’s.

Toen we bij de kano’s aankwamen werden we gelijk aangesproken door een van de kapiteins. ‘Hebben jullie misschien een lift nodig naar het volgende deel?’ vroeg hij aan ons. ‘Ja graag’ zei ik en we stapten in. De kapitein ging bovenop een plank staan van het bootje en begon zijn armen te bewegen. Langzaam kwam het bootje in beweging. Vol ongeloof keek ik hoe we over het water vaarde. ‘Jullie zien er niet echt naar uit alsof jullie van het waterrijk zijn’ zei de kapitein. Ik stroopte mijn mauw op en liet hem mijn teken zien. ‘Ik ben nog maar sinds kort overgeplaatst naar het waterrijk. Ik werd toegewezen aan een ander element’ zei ik. Toen ik het had gezegd, schoot de gedachte al door me heen dat het niet slim was om dit te zeggen, maar tot mijn grote verbazing reageerde de kapitein juist heel aardig en meelevend. ‘Wat vreselijk voor je’ zei hij. ‘Is hetzelfde jou ook gebeurd?’ vroeg hij aan Eline. ‘Ja, jammer genoeg wel, maar dat is alweer een tijdje geleden. We hebben heel de tijd in een tehuis gezeten, maar we wilde graag deze stad bezoeken’ . ‘Ik zal jullie begeleiden naar een winkel waar ze warme kleding hebben’ zei de kapitein. ‘Het is hier ijskoud en zo te zien zijn jullie niet echt warm aangekleed’. ‘Dat zou heel fijn zijn’ zei Eline.

Na nog ongeveer 5 minuten varen zagen we weer land in zicht. ‘Daar is het tweede gedeelte van de stad’ zei hij. Hij legde de kano aan de kant en hielp ons uitstappen. In die grote blauwe iglo daar kunnen jullie iglo’s huren en in die grote winkel daarnaast zitten allerlei kleinere winkels, zoals een kledingzaak een etenszaak en nog veel meer andere dingen’. ‘Heel erg bedankt voor uw hulp’ zei ik. ‘Bent u ons nog wat verschuldigd’ vroeg Eline aan de kapitein. ‘Nee hoor, dit hoort bij mijn werk’ zei hij vriendelijk. ‘Een fijne dag nog verder’. Van een afstandje zwaaide hij nog naar ons en toen vaarde hij weer terug naar het eerste stuk stad.

Snel liepen we richting de grote iglo om een iglo te huren. Toen we binnen kwamen werden we gelijk begroet door verschillende mensen. ‘Het is hier gewoon een hele andere wereld vergeleken bij het tehuis’ zei ik, nog steeds onder de indruk van de stad. ‘Het tehuis kun je gewoon niet meerekenen tot de cultuur van het waterrijk’ zei Eline. We liepen naar de man achter de ijstoonbank. ‘We zouden graag een iglo willen huren’ zei Eline tegen de man. ‘Nou dat zijn jullie aan het goede adres’ zei de man. De man liep achter de toonbank vandaan en liep met ons mee naar de iglo’s. We kwamen echt op een veld terug met wel 50 verschillende iglo’s. Allemaal grote en kleine. De man stopte bij een middel-grote iglo. ‘Deze is nog vrij’ zei hij tegen ons. ‘De deur moeten jullie zelf opensturen en weer dicht als jullie binnen zijn of weg gaan. Veel plezier verder nog’ zei de man en hij liep weer weg. Eline stuurde de deur open en liep naar binnen. Mijn mond viel open toen we de iglo binnen stapten. Hij was veel groter dan hij van de buitenkant leek. Op de grond lag een mooi blauw met paars tapijt en er waren verschillende meubels van ijs gemaakt. Er was zelfs een tafel en stoelen. ‘Moeten we hier niet voor betalen?’ vroeg ik aan Eline. ‘Nee, het waterrijk is heel welvarend dus je hoeft bijna voor niets te betalen hier. Ook zal hier niemand inbreken, iedereen is aardig voor elkaar’. ‘En dingen zoals kleren dan en zo?’ Zijn die ook gratis?’ vroeg ik. ‘Nee, daar moet je natuurlijk wel voor betalen. We gaan morgen kleren kopen en een goed plan verzinnen over hoe het nu verder moet’ zei Eline. ‘En natuurlijk niet te vergeten, ik ga je leren hoe je water moet sturen, of misschien kunnen we beter een leermeester zoeken hier in Maclorka’. ‘Dat lijkt me een geweldig idee’ zei ik.

Binnen een half uur hadden we onze spullen uitgepakt. Ik zat op een stoel en hield het mes dat ik van mijn vader had gekregen in mijn hand. Alle herinneringen van het aarderijk ging door mijn hoofd heen. Het gat in mijn borst was al weer een klein stukje meer dicht. Dat kwam absoluut doordat we nu uit het weeshuis waren en door de aanwezigheid van Eline. ‘Zullen we maar gaan slapen?’ vroeg Eline aan mij. ‘Ja, dat lijkt me een goed plan. Ik wil er morgen vroeg uit, zodat we aan de leuke dingen kunnen beginnen’ zei ik.

We stapten in bed en vielen in slaap.