Untill I found you ||013|| Tom

Tom

Sloffend draai ik me om. Ik heb geen zin om een taxi te bestellen. Ik moet even nadenken en dat doe ik het beste als ik loop of gitaar speel. Gezien het feit dat ik nu geen gitaar tot mijn beschikking heb, wordt het lopen.
Het waait best hard vandaag. Ik steek mijn handen wat dieper in mijn zakken.
De ringtone van mijn telefoon verstoort de stilte. Ik neem hem op. 'Met Tom,' mompel ik. Ik vind het zonde om de stilte die hier in deze wijk heerst te verbreken. Het is zo rustgevend.
'Tom! Waar ben je? We lazen je briefje net. Waarom ga je nou zomaar die sleutels zoeken?'
'Ik had even hoop dat ze er misschien nu wel waren, maar dat was niet zo.' Bill zucht zacht. Ik weet wat hij denkt. Het was stom om te denken dat ze er nu ineens wel zouden zijn, terwijl we gisteren nog gezocht hebben.
'Kom je snel thuis?' Ik oriënteer waar ik ben voor ik antwoord geef. 'Ik denk nog een half uurtje tot een uurtje. Ik neem wel gelijk iets van broodjes mee als ik terug kom. Ik loop toch langs de bakker.'
'Ga je lopen?'
'Ik moet even nadenken.'
Aan de andere kant van de lijn blijft het stil. Bill snapt me. Hij legt het wel uit aan Georg en Gustav.
'Doe voorzichtig, ik zie je wel verschijnen.'
Zodra ik de bekende pieptoon hoor stop ik mijn mobiel weer in mijn zak. Het is nu weer helemaal stil. Zelfs de vogels fluiten niet. Bill bedoelt het goed. Hij wilt gewoon niet dat mij iets overkomt. Hij is zuinig op me.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Mijn 10-minuten jongere broertje dat op mij past.