059

Zayn POV
Verterend kijk ik naar mijn meisje die nog lekker ligt te slapen. Je kunt nu echt zien dat ze zwanger is. De deken was van haar afgevallen waardoor ik haar buik goed zag. Haar slaapshirt paste al bijna niet meer. Ik kan nog steeds niet echt geloven dat ik vader word. Het is allemaal nog zo onwerkelijk. ‘’Hey babe,’’ zeg ik als ze haar ogen opent. Ik druk een kus op haar voorhoofd. ‘’Hey,’’ zegt ze hees van het slapen. Ik ga op het bed zitten en ze gaat tussen mijn benen zitten zodat ze met haar rug naar me toe zit. Ik leg mijn handen op haar buik neer en zij legt haar handen op mijn buik. Gelukkig leg ik mijn hoofd op haar schouder. ‘’Ik hou van je,’’ fluister ik in haar oor. ‘’Ik nog meer van jou,’’ antwoord ze terug. Zo zitten we een hele tijd totdat Liam ons komt halen voor het ontbijt. Hand in hand lopen we naar beneden waar we aanschuiven aan de tafel. Liam en Niall hebben zich echt uitgesloofd. Er liggen warme broodjes en croissantjes. Verlekkert lik ik langs mijn lippen en leg mijn hand even op Sharon’s knie. Meteen kijkt ze me aan met een glimlach. Ik blaas een kusje naar haar. ‘’Niet op de vroege morgen,’’ kreunt Harry die duidelijk een ochtendhumeur heeft. Ik grinnik maar besluit niks te zeggen, anders is Harry voor de rest van de dag chagrijnig.
‘’Ga je mee babe,’’ vraag ik aan Sharon en ik trek haar de gang in voordat ze kan antwoorden. ‘’Waar gaan we heen?’’ ‘’Dat zie je straks wel. Trek je jas nu maar aan.’’ Hand in hand lopen we naar buiten, naar mijn auto. Ze loopt om de auto heen en gaat zitten. Als we allebei onze gordels omhebben, rijd ik rustig weg. ‘’Waar gaan we nou heen,’’ vraagt Sharon voor de zoveelste keer. ‘’Wacht nou maar rustig af gorgeous. Dat zie je vanzelf wel.’’ Ze zucht en ik kijk glimlachend opzij. Koppig kijkt ze voor zich uit en ik leg mijn hand op haar knie en knijp er eventjes in. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een glimlach op haar gezicht verschijnen.
‘’We zijn er,’’ zeg ik na ongeveer vijftien minuten. Ze kijkt om zich heen. ‘’De stad,’’ vraagt ze verwonderlijk. Ik knik. ‘’We gaan kleren voor je shoppen. Je past bijna nergens meer in,’’ zeg ik met een knipoog. ‘’Weet je dat je geweldig bent,’’ gilt ze terwijl ze me een dikke knuffel geeft. Ik grinnik om haar. We stappen uit en lopen hand in hand een winkel voor positiekleding in. Ik kijk mijn ogen uit. Ik wist niet eens dat ze zoveel kleding hadden voor zwangere vrouwen. Ik ben Sharon alweer kwijt. Zet Sharon in een winkel en je ziet haar niet meer terug. Ik loop de winkel door en kijk overal. Uiteindelijk zie ik haar. Ze heeft al een hele stapel kleding vast. Ik schud lachend mijn hoofd als ik haar zie. Als ik aanbied om het vast te houden, kijkt ze me dankbaar aan. Ze gooit alles in mijn armen en ik val bijna achterover. Ik sjok de hele winkel achter haar aan totdat ze besluit dat ze alles gaat passen. Ik loop mee naar het pashokje en blijf ervoor staan. Ze showt alles aan mij en ik geef dan mijn mening. Uiteindelijk lopen we met 3 tassen vol de winkel uit. Ik begeleid haar naar de auto en nadat ik de tasjes achterin heb gelegd, kruip ik achter het stuur. ‘’Dankjewel Zayn,’’ zegt Sharon en ze kijkt me diep in mijn ogen. Ik druk mijn lippen op de hare en gretig kust ze terug. Ik vergeet even dat we in de auto zitten, totdat ik per ongeluk op de claxon druk. We schrikken ons allebei dood en schieten terug in onze stoelen. Ik kijk haar aan en tegelijk schieten we in de lach. ‘’Je had jou hoofd moeten zien,’’ hikt Sharon waarna ze nog harder moet lachen. Ik probeer boos te kijken maar dit mislukt grandioos. Hierdoor moet Sharon alleen nog maar harder lachen en de tranen lopen over haar wangen. Ook bij lopen de tranen over mijn wangen.
‘’Zayn is zo’n schatje. Ik heb allemaal nieuwe kleren,’’ zegt Sharon blij tegen Rebecca als we weer thuis zijn. Vertederd kijk ik naar haar. Man wat hield ik van die meid. Ik loop naar haar toe en sla mijn armen om haar middel. Ze draait haar hoofd iets bij en drukt een kus op mijn lippen. Daarna maakt ze zich los uit mijn greep en loopt samen met Rebecca naar boven. Ik loop naar de woonkamer, maar daar zit niemand. ‘’Hallo,’’ roep ik door het huis heen. Geen reactie. Ik loop naar de keuken, maar ook daar is niemand. Ik laat mezelf op de bank vallen en doe de tv aan. Doelloos zap ik langs alle kanalen, mijn gedachten zijn er totaal niet bij. Ik denk aan de tour. 3 maanden zonder Sharon. Dat gaat echt moeilijk worden. Ik voel me verdrietig worden bij het idee alleen al. In de tijd dat ze me het meest nodig heeft, ga ik weg. Ik begin me schuldig te voelen. Moeten we die hele tour niet gewoon afblazen?