209~

Laura Pov
Toen Tom de badkamer -meer dan een half uur later- weer uitkwam, lag ik nog steeds op bed, met enkel mijn jeans en mijn bh nog aan. TOm keek lichtjes verbaast toen hij me nog altijd zag liggen. Ik staarde al meer dan een half uur naar het plafond, in stilte. Er ging niet eens een gedachte door mijn hoofd. Stilte. Tom kwam kijken en legde mijn t-shirt op mijn buik. Ik had kippenvel. ik had het koud, maar ik had geen zin om me te bewegen. Uiteindelijk was het Tom die mijn t-shirt weer aan deed, en me -nadat ik gewoon niets deed om ook maar te reageren op zijn vragen; Is er iets mis? Is het mijn schuld? Laura, alles in orde? Ik was dus niet in orde. Ik wist gewoon niet wat ik had... Tom nam me niets kwalijk; hij zei dat het normaal is, maar toch had ik het gevoel dat... er iets mis was met me. Alsof ik verkeerd gereageerd had... ik had niet verder moeten gaan toen ik aan de rand van zijn broek kwam. Ik had het lot niet moeten tarten. Het was mijn eigen schuld...

Tom PoV
Toen ik terug kwam uit de badkamer, lag Laura nog steeds op bed. Ze had geen centimeter bewogen sinds ik vertrokken was, en dat was een hele tijd geleden. Ik gooide haar t-shirt op haar, maar ze bewoog niet, ze antwoordde niet op mijn vragen. Alsof ze me niet eens kon horen. Het maakte me eerlijk gezegd een beetje bang. ze bewoog niet, ze had ijskoud. Ik deed uiteindelijk toch haar t-shirt aan en stopte haar in bed, hoe veel keer har ik dat niet gedaan sinds we weer samen waren? Maar ergens voelde ik dat het mijn plicht was... ik lag aan de oorsprong van haar onstabiele geest, dan kon ik op zijn minst ook proberen om haar zo veel mogelijk te helpen. We zouden er wel komen samen, dus zou het allemaal goed komen. Tijd heelt alle wonden, maar liefde veel meer...