Back to the start

'Nicole, ik smeek je ga zachter rijden. Ik vergeef het mezelf echt niet als jij een ongeluk krijgt,' zei Alec lichtelijk angstig. 'En het zou zonde van de auto zijn,' mompelde hij erachteraan. 'Dat hoorde ik!' zei ik terwijl ik een flinke ruk aan het stuur gaf en de bocht door vloog. Wat kon ik hier toch van genieten. Gewoon keihard scheuren met een supercar! Alec zat naast mij doodsangsten uit ondanks dat hij wist dat er hem niks kon overkomen en mij vrij weinig. Als ik een wondje had genas het binnen een paar uur. We reden door een landweggetje aangezien ik te eigenwijs was om toe te geven dat ik geen kaart kon lezen. Maar we waren nu al bijna in Nederland. Alec had beloofd dat we na de missie mijn adoptieouders mochten gaan opzoeken. Ik kon niet wachten om Alec voor te stellen aan Roy mijn oudere broer. Ik miste hem heel erg in Italië en was dus heel blij dat ik hem binnen hopelijk een dag weer zou zien. De missie was a piece a cake, had Alec gezegd, hij had al eerder een soort gelijke missie uitgevoerd met Jane en het was toen allemaal goed verlopen dus gingen we ervan uit dat het ook deze keer weinig problemen met zich mee zou brengen. Alec miste Jane wel erg en ik om eerlijk te zijn ook, maar voor Alec was het anders hij had alleen Jane als herinnering aan zijn mensenleven en ze waren heel close. Hij was nog nooit op missie geweest zonder haar. Gek genoeg voelde ik nergens jaloezie vanwege het feit dat hij haar zo miste terwijl hij mij bij zich had. Misschien was het omdat ik Jane heel erg mocht of omdat het zijn zus was, maar ik had er gelukkig dus geen problemen mee. Alec hield nog steeds krampachtig aan zijn portier vast. 'Kom op, zo erg is het toch niet?' vroeg ik hem lachend. Owow verkeerde vraag, ik kreeg namelijk een donkere blik als antwoord. Ik zuchtte en minderde maar vaart. Alec ging gelijk al wat comfortabeler zitten. 'Beter,' zo antwoorde hij. Ik liet nog een zucht horen en gooide hem de kaart toe. 'Hier! Je hebt gelijk ik kan geen kaart lezen, nu wil ik er niks over horen. Zorg gewoon maar dat we op de snelweg komen,' zei ik met een dramatische stem. Alec grinnikte en zocht snel op de kaart waar we waren en hoe we het snelst op de snelweg konden komen. 'Hier, kijk de volgende bocht ga je zo en als we hier eenmaal zijn aangekomen moet je die kant op en als je dan twee afslagen verder afslaat ben je zo op de snelweg,' legde hij snel uit. Ik keek hem verwonderd aan, hoe kreeg hij dat zo snel uitgevogeld? Ik had echt een uur op die kaart zitten kijken voor ik er überhaupt achter kwam dat ik hem op zijn kop hield. Maar goed zo kwam ik tenminste wel op de snel weg. Al snel reden we Nederland binnen en waren we dus dichtbij de plaats van bestemming. We moesten in een grot zijn ergens hier in Limburg, heel duidelijk maar Alec wist waar het was dus dat was een probleem minder. Wat wel een probleem was, was dat we het vat dat we gingen halen moesten ruilen tegen een druppel bloed van de uitverkorene. En die hadden we niet, want die uitverkorene was Armalyn, zo had Aro verteld, en niet ik. We hoopte de vampier die het vat bewaakte te kunnen foppen en mijn bloed te geven en indien dat niet zou lukken zou het mogelijk tot een gevecht kunnen leiden. Hier hoopte ik niet op maar was ik wel voor getraind en Alec zijn gave zorgde ervoor dat we onmogelijk konden verliezen. We kwamen al snel aan waar we moesten zijn en we betraden de grotten.