Het teken

Mijn hart ging tekeer naarmate Damon dichterbij kwam. Ik merkte dat ik rilde van angst en probeerde het niet te laten merken toen hij uiteindelijk Stefan ruw aan de kant duwde en voor me stond. ‘Hallo aangenaam, ik ben Damon maar dat wist je waarschijnlijk al’, zei hij en hij kuste mijn hand met een glimlach en keek pestend naar een woedende Stefan die door Elena werd tegengehouden. Mijn hart ging steeds wilder kloppen. ‘En hoe heet jij?’, vroeg hij en hij keek me onderzoekend aan. Ik kwam weer terug bij zinnen en mijn naam kwam stotterend uit mijn mond. Waarom was ik zo bang voor hem? Ok.., ik snapte best dat hij nu 'gevaarlijk' was verklaard maar ik geloofde nog steeds niet dat hij degene was die op de weg had gestaan waardoor ik hier nu lag. Nee, het was iets anders.. en ik was niet bang voor hem omdat hij een vampier was. Ik kon mijn angst voor Damon niet goed beschrijven en dacht verward na over waarom ik me zo voelde maar werd van mijn gedachten onderbroken. 'Damon, waarom heb je haar dit aangedaan?, ze heeft je niks misdaan!', riep Elena die met haar handen in haar zij naast Stefan stond terwijl ze Damon boos aankeek. Goh waar heb ik dat eerder gehoord?, dacht ik terwijl ik met mij ogen rolde. zie hoofdstuk 1 Damon grinnikte en keek even kort naar mij. Dit verbaasde me, ik had toch niks hardop gezegd?. 'Luister Elena ik heb hier niks mee te maken dus bemoei je er niet mee', beet Damon haar toe toen hij zich weer tot haar richtte. 'Het lijkt me anders duidelijk iets voor jou om haar zomaar iets aan te doen, zo ben je met alle vrouwen geweest', zei Elena nu schreeuwend. Ze liep naar me toe en ging naast me staan, 'zeg me dat dit duidelijk iets is wat jij altijd doet', zei ze en ze pakte me iets te vlug vast bij de schouder. Auw, mens heb je misschien niet een klein beetje het vermoeden dat dit pijn doet. Damon hurkte naast me neer en keek me aandachtig aan terwijl ik pijnlijk over mijn schouder wreef. Ik merkte hem pas later op en keek snel van hem weg en draaide me naar Elena toe niet willend om nog meer oogcontact met hem te maken. Ik had eerder het idee dat Elena het over zichzelf en Damon had en concludeerde dat zij en hij waarschijnlijk wat gehad hadden en er niks van gekomen was. Damon en Stefan begonnen tegelijkertijd te lachen en ik trok verbaasd een wenkbrauw omhoog. Het moest toch niet veel gekker worden.. oh wacht, ze waren vampiers dus ze konden vast zoiets als gedachten lezen. ‘Je ben dan wel iemand die snel conclusies trekt maar je bent wel slimmer dan die daar’, mompelde Damon net hoorbaar terwijl hij naar Elena wees. Ik kon een lach niet onderdrukken voelde dat hij op de bank ging zitten. Ik deed net of ik aandachtig naar Elena en Stefan keek die nu druk in gesprek waren en geen oog meer hadden voor Damon. Ik schoof zo onopmerkelijk mogelijk een stuk bij Damon vandaan. ‘Maar wie moet het anders dan Damon geweest zijn!’, riep Elena nu woedend tegen Stefan en liep daarna stampvoetend de kamer uit. Stefan schonk zuchtend en glas alcohol in.‘Sorry dat je dat moest meemaken Camil, Elena is de nogal van slag van de aanval’, zei Stefan terwijl hij Damon aan keek. ‘Pfff dat mens denkt alleen maar aan zichzelf ze is gewoon bang dat zoiets binnen de kortste keren haar ook overkomt, heb dat dan door broertje’, zei Damon en hij ging vermoeid onderuit op de bank zitten met zijn gezicht naar mij gericht. Zonder enige schaamte legde hij zijn benen over mijn schoot heen net alsof ik er niet zat. Ik voelde me ongemakkelijk toen ik zag hoe de broers elkaar dodelijk aankeken en kon haast de spanning in de lucht voelen. Opeens schoot er weer een pijnlijke scheut door me heen. Waar kwam dat toch vandaan? Ik had geen enkele beweging gemaakt. ‘Gaat het?’, vroeg Stefan meteen weer op zijn hoede en hij keek verbaasd toen ik gepijnigd naar mijn rug wees. ‘Natuurlijk gaat het niet sukkel!, je ziet toch dat ze pijn heeft’, snauwde Damon hem af. 'Misschien heeft ze nog wel een verwonding aan haar rug die ik niet gezien heb', mompelde Stefan en hij streek voorzichtig over mijn rug proberend Damon te negeren. 'Doet het daar pijn?', vroeg hij en ik 'hoorde' Damon haast met zijn ogen rollen. Ik schudde tot mijn verbazing mijn hoofd en vertelde hem dat ik het eerder in mijn rug voelde. 'Het is vast die gekneusde rib maak je maar geen zorgen’, zei ik nu een beetje gek wordend van de aandacht. ‘Ik geloof er niks van laat me eens kijken’. Mijn shirt werd vanachter omhoog getrokken en ik gilde het uit, Damon kon dit toch niet zomaar doen? ‘Rustig maar, alleen al omdat je een heerlijke geur hebt hoeft nog niet te betekenen dat ik je iets doe, nog niet..’, suste Damon lachend en hij keek grijnzend naar mijn rug. Stefan had Damon bijna op de vloer toen Damon iets in, wat volgens mij als Italiaans klonk, mompelde. Stefan stopte meteen met proberen om Damon te vermoorden en ging naast hem staan om te kijken wat zijn broer bedoelde. Na een stilte die te lang duurde kon ik eindelijk weer op mijn woorden komen. ‘Wat is er zo interessant?, zit er iets op mijn rug?’, zei ik en ik probeerde een beetje te kalmeren maar mijn blozende wangen hielpen niet erg.Stefan kon niet uit zijn woorden komen en Damon stond alleen maar dom te grijnzen. Echt, Damon grijnsde te veel! Damon pakte Elena’s mobiel van de tafel en maakte een foto. ‘He!, waar is dat..’, verder kwam ik niet want ik gilde het weer uit toen Damon de mobiel voor me hield. Voor mijn ogen zag ik een foto gemaakt van mijn rug met een tattoo erop. ‘Hoe kom ik nou aan een tattoo ik heb zo’n ding nooit laten zetten!’, fluisterde ik vol afgrijzen. Stefan aaide me medelevend over mijn rug en voor ik het wist gaf hij mij een knuffel. Ik hoorde Damon kreunen wat me verbaasde, waarom deed hij zo raar. Ik voelde en hand langzaam mijn nek strelen wat Damon bleek te zijn. Ik liet het toe in plaats van meteen afstand te houden want ik was nog steeds geschrokken over de tattoo die nu als iets brandends op mijn rug voelde. Stefan merkte niks van Damon en toen hij weer losliet zag hij niet wat Damon deed. ‘Damon, het klinkt raar maar dat beeld komt me bekend voor ik bel even met Alaric’. Damon knikte alleen maar. ‘Ik zorg er wel voor dat Elena komt misschien is het handiger als je hier blijft’, zei Stefan geruststellend toen hij mijn verwilderde blik zag. Ik knikte alleen maar en zei dat ik mijn broer wel zou bellen. Stefan liep de kamer uit en ik was te moe om nu nog te proberen Damon te onwijken. Opeens werd ik opgetild en de kamer uit te dragen alleen om te zien dat een paar prachtige ogen me geen minuut met rust lieten en hij met mij naar boven liep.