Geen slaap

'Hallo! Hallo! Word wakker!' schreeuwde de man. Langzaam hees ik mijn lichaam overeind. Ik zat op de koude stenen grond met mijn benen voor mij uit en ik keek ernaar. 'Ben je oké?' vroeg hij.
'Ja hoor,' zei ik, 'ik ben alleen erg in de war denk ik. Voor mijn gevoel heb ik u net gered van de dood of zo.'
'Nou? Eigenlijk heb je dat ook, als jij mij niet had geroepen had dat busje me aangereden. Ik wil je heel erg bedanken. Is er iets dat ik voor je kan doen?'
Ik keek de man aan. 'Kunt u me naar huis brengen? Ik ben duizelig en moe en wil het liefst gaan sla-' Nee, ik wil niet slapen. Als ik dan weer droom, dan moet ik zeker weer iemand redden en dan val ik weer flauw en- en...

We stonden voor mijn huis en de man belde aan. Mijn moeder deed open. 'Wat is hier aan de hand? Waarom ben je niet op school? Heeft ze wat uitgespookt?' vroeg mijn moeder meteen toen ze me zag staan met die man.
'Mevrouw, uw dochter heeft mijn leven gered. Ze zei dat ze zich niet goed voelde en ik heb haar thuis gebracht,' antwoordde de man.
'Niet goed? Ik snap er niets van, maar toch bedankt. Kan ik nog iets voor je betekenen?'
'Nee, maar als ik ooit nog iets voor jullie kan betekenen dan is hier mijn kaartje.' Hij gaf zijn kaartje aan mij. Des Huis, wetenschap en waarzeggerijen - alles voor een slim leven, stond er op het kaartje. Leuk hoor, bots ik ook nog tegen een gekke geleerde aan die houdt van tovertrucs. Waarom ik?
'Zoë? Wat is hier allemaal gaande?' vroeg mijn moeder met een verwarde uitdrukking.
'Mam, weet je nog dat ik vertelde over die nachtmerrie van vanochtend? Toen ik naar school liep zag ik het weer voor me. Die man van daarnet, die werd aangereden! En als ik hem niet geroepen had, was hij nu dood!'
'Maar dat kan toch niet Zoë?'
'Mam, luister naar me! Ik droom de verdoemde toekomst!'
'Zoë! Doe niet zo gek! En ga naar je kamer!'
'Ja mam.'
Ik liep naar mijn kamer en ging op mijn bed zitten. Waarom snapte mijn moeder er niets van? Ik begreep dat het wat ongewoon was, maar wat medeleven zou fijn zijn. En wat ging ik er nu mee doen? Geen idee. Ik wilde niet slapen, ik wilde niet weer verantwoordelijk zijn voor een ongeval. Ik moest wakker blijven voor zolang ik kon. Hulp zoeken, iemand die mij begreep. Iemand die kon zeggen wat er aan de hand was. En als ik toch in slaap val, dan neem ik de uitdaging aan. Ik zal de brug belopen en kijken wat ik kan doen. Maar voor nu.

Make-up kopen zodat ik de wallen kan verbergen voor morgen.