057

A few months later
Sharon POV
De tranen lopen over mijn wangen en gefrustreerd gooi ik het tijdschrift weg. Dit mocht niet waar zijn. Waarom heeft hij niks gezegd? Ik trek mijn benen op en sla mijn armen eromheen. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en laat de tranen over mijn wangen lopen. Ik hoor de deur opengaan en kijk op. Door mijn tranen heen zie ik dat het Rebecca is. ‘’Babe, what’s wrong,’’ vraagt ze geschrokken als ze mij ziet. Ik wijs naar het tijdschrift en ze pakt hem op. Haar mond valt open als ze ziet op welke bladzijde die open ligt. ‘’Weet je zeker dat dit waar is,’’ stamelt ze geschrokken. Ik haal mijn schouders op. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Hij had beloofd dat hij mij alles zou zeggen. En dat verzwijgt hij zoiets? ‘’Ik wil niet dat het waar is. Ik kan toch nooit zolang zonder hem? Ik ben 4 maand zwanger. En wat doet hij? Hij gaat op tour?’’ de tranen lopen onophoudelijk over mijn wangen. ‘’En ik kom het verdomme dankzij een tijdschrift te weten,’’ boos bal ik mijn vuisten. Rebecca komt naast me zitten en slaat haar armen om me heen. ‘’Als ze zo terug zijn van het interview, vragen we ze het meteen. Misschien is er wel helemaal niets van waar. Of heeft Zayn een hele goede reden om het jou nog niet gezegd te hebben. Angela en ik weten ook nergens vanaf,’’ zegt ze bemoedigend en ze wrijft over mijn rug heen. Ik voel mezelf weer wat rustiger worden en de tranen houden op met vallen. Zo zitten we een tijdje zwijgend naast elkaar. Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik een sleutel in het slot hoor. Naast me voel ik Rebecca ook in beweging komen en we lopen naar beneden toe. Het zijn de jongens en ik loop door naar de woonkamer wat me een rare blik van Zayn oplevert. Ik krijg het niet voor elkaar hem nu vrolijk te begroeten en plof op de bank neer. ‘’What’s wrong,’’ vraagt Zayn bezorgd als hij naast me komt zitten. Ik sta op om het tijdschrift te pakken dat nog op mijn kamer ligt. Ik hoor voetstappen achter me en weet gewoon dat het Zayn is. Ik loop naar de deur van onze kamer en slik de brok in mijn keel weg. Als ik het tijdschrift zie liggen, voel ik de tranen alweer opkomen. Die stomme hormonen ook. Zayn trekt me meteen in zijn armen en we gaan op het bed zitten. Hij ziet het tijdschrift niet. Hij wrijft geruststellend over mijn rug. ‘’Wat is er toch meid,’’ vraagt hij bezorgd als de tranen eindelijk ophouden met vallen. Hij veegt de laatste tranen weg en kijkt me diep in mijn ogen. Ik wil het zeggen, maar de woorden blijven in mijn keel steken. Ik sta op en pak het tijdschrift. Ik druk het in zijn handen, het ligt nog op de goede bladzijde. ‘’Is het waar? Ga jij met de boys op tour,’’ vraag ik zachtjes, bang voor het antwoord. Hij kijkt me emotieloos aan. ‘’Zayn zeg het alsjeblieft,’’ roep ik gefrustreerd uit.