111- Secrets of the old vampire family_part 3

Elisabeth PoV
De manier waarop hij naar me keek, maakte me argwanend. Marcus glimlachte.
'Komen jij en Dagmar goed overeen?' vroeg Marcus. We keken elkaar aan.
'Waarom zou dat niet zo zijn?' vroeg ik verbaast. Tristan glimlachte en ging achter Marcus staan, kneep in zijn schouder. Dagmars gezicht betrok. Hij keek naar mij, en naar Marcus, en uiteindelijk naar Tristan.
'Nee.. Nee, dit kan je niet menen!' riep hij uit. ik snapte niet wat hij bedoelde. Marcus' gezicht betrok een beetje.
'Zo erg is het niet, Dagmar. Zou je er zo'n probleem mee hebben?' vroeg hij zacht. Dagmar schudde zijn hoofd. marcus keek verbaast.
'Wat is dan het probleem?' vroeg Tristan, nogal zorgeloos voor een vader.
'Het probleem is dat jij je seksuele driften niet onder controle kan houden, maar er dan nooit bent als je met de gevolgen zit!' hij leek... boos. Ik dacht dat ik zijn hand naar het heft van zijn zwaard zag gaan.
'Dagmar, is het echt zo erg -waar jullie het dan ook over hebben- dat je er je vader voor zou vermoorden?' vroeg ik zachtjes. Hij snoof.
'Míjn vader? Je ziet het een beetje verkeerd, Lills. Ónze vader.' zei hij nog steeds furieus. Ik knipperde met mijn ogen.
'Wat?' Hij begon wartaal uit te slaan, het was niet mogelijk...
'Dagmar, Je moet leren zwijgen! Elisabeth, het was niet de bedoeling dat je er op zo'n manier zou moeten achter komen.' mompelde Tristan zacht.
'Wat? Ik bedoel... wat hij zegt is waar?' vroeg ik zacht. Tristan knikte. Ik draaide me naar Marcus voor enige steun, maar hij knikte alleen maar.
'Leuk hé, een vader hebben die er nooit geweest is tot je de leeftijd bereikt hebt om in een degelijke vampier te worden veranderd?' vroeg Dagmar, nog steeds op een haatdragende manier, maar vriendelijker. Ergens had ik het moeten weten, ik had het moeten aanvoelen. Die drang om elkaar te beschermen had van ergens moeten komen.. maar ik had nooit gedacht dat het kwam omdat Dagmar mijn eeuwen oudere broer was.
'Hij heeft een punt.' zei ik tegen Tristan, ik zou er niet meteen een gewoonte van maken om hem "Pappie" te gaan noemen. Ik had eigenlijk al genoeg vaders; Marcus, Aro, Caius en ergens ook Carlisle.. Tot ik iets besefte; Marcus was mijn vader niet, maar mijn grootvader, en daarom was Aro mijn ... oom. Dan was er nog 1 iets; hoe kwam ik in volterra.
'Hoe is het mogelijk dat je Aro en co haat, maar me toch door 2 vampiers naar Volterra laat brengen "omdat ze niet voor me kunnen zorgen". "omdat ze me gaan vermoorden". Dat moet je me wel eens uitleggen.' zei ik. Dagmar knikte en kwam op mijn schouder leunen.
'Tijd voor uitleg, maar de regel zegt; dames eerst. Ik wacht wel... even.' mompelde Dagmar, met een strenge blik op Tristan, die zuchtte.
'Ten eerste; ik heb je nooit naar VOlterra gestuurd. Ik heb je bij je moeder gelaten, waar mijn lieftallige broertje je van weggehaald heeft. Je was een paar maand oud toen Aro er achter kwam waar mijn vriendin woonde.' Zei Tristan, met een intense -nog ergere blik dan Dagmar hem schonk- blik voor Aro, die subtiel wegkeek.
'Vriendin? Broedplaats, ja! Heb je ooit om een vrouw gegeven?' vroeg Dagmar uitdagend. Tristan negeerde hem, Dagmar had gezegd dat hij kon wachten. Laat hem dat ook doen. Nogal onrespectvol tegenover zijn -oudste- zoon, ik durfde niet helemaal "enige" te zeggen. Wie weet... Niet dat ik het hem zou zeggen, hij leek me niet de persoon om boos te maken. Dat zou onverstandig zijn.
'En wanneer ben je te weten gekomen dat ik mijn hele leven lang in Volterra heb gewoond?' vroeg ik zacht. Tristan legde zijn hand in zijn nek. Dagmar deed zijn best om niet I-Told-you-so te zeggen, hoorde ik.
'euhm, een week of 3...?' probeerde Tristan. Marcus bedekte zijn ogen.
'Dit gaat niet goed.' mompelde hij zacht. ik knikte, Marcus had gelijk.
'Wel, je moet het niet ... persoonlijk nemen, maar ik denk niet dat je de eerste maanden een "papa" van mij moet verwachten.' zei ik zacht. Dagmar leek om een of andere reden ook blij daarmee, want ik had niet het gevoel dat hij Tristan Papa noemde. Tristan knikte alleen maar.
'Ik heb veel te veel fouten gemaakt in mijn leven.' Gaf hij toe.
'Over fouten gesproken...' zei Marcus met een verbeten trek op zijn mond. Oh ow, Opa is boos...