Young, wild and free' 008

Rae liep snel naar de parkeergarage naast de school. Daar stond haar glanzend zwarte Alfa Romeo 159 Sportwagon de hele, lange dag al op haar te wachten. Ze was een van de weinigen die met de auto naar school kwam, maar ze woonde aan de andere kan van Londen en had geen zin om bijna een uur in één of andere muffe bus te zitten. Ze had de auto voor haar zeventiende auto gekregen en sindsdien was het haar grootste trots.
Rae stapte in, pakte haar gouden Ray-Banpilotenbril uit haar tas en legde haar tas toen op de bijrijdersstoel. Ze schudde haar rode lokken uit haar gezicht en zette haar zonnebril op. Na een paar keer goed gekeken te hebben, draaide ze van het parkeerterrein af. Terwijl ze haar ogen stevig op de weg gericht hield, wurmde ze haar iPhone uit het zakje van haar blazer. Ze ontgrendelde de telefoon en haalde het van de stillte modus af. Ze had een paar sms’jes en een gemiste oproep, allemaal van Niall.
‘Damn,’ vloekte Rae. Snel bekeek ze wat hij te melden had. Toen ze het zag, schoot haar blik naar het klokje in het dashboard. Ze had nog welgeteld drieëndertig minuten om op het vliegveld te komen. Ze gaf nog wat extra gas en draaide de bocht om. Ze reed nu op een redelijk drukke weg dwars door Londen. Aan haar linkerzijde liep een trottoir, waar een bekend meisje rende, vechtend op haar torenhoge, zwarte heels. Het was Naya Leighton.
Rae wist niet of ze medelijden moest hebben nu de queen van het Constance Johanna zich in het zweet aan het werken was – letterlijk – of dat ze ervan moest genieten, voor zolang het duurde. Ze besloot voor het eerste te gaan. Naya wist ongetwijfeld ook dat de jongens over een klein halfuurtje zouden landen, en ze wilde vast perse op tijd bij Liam zijn. Rae slaakte een laatste zucht en ging langzamer tijden. Ze keek in haar achteruitkijkspiegel hoe druk het achter haar was, maar daar bleek toevallig niemand te rijden. Naya keek niet op toen er ineens een auto naast haar reed. Rae drukte op het claxon en stond nu bijna stil. Naya keek verward op, maar zodra ze zag wie er in de auto zit veranderde die verwarring in twijfel. Rae druke op een knopje en het linkerraampje aan de voorkant gleed open.
‘Stap in, Naya,’ zei ze alleen maar. Naya bleef even twijfelde, maar de gemakzucht leek het van haar koppigheid te winnen. Ze opende het portier – Rae stond inmiddels stil – en liet zich op de stoel zaken.
‘Dank je wel, Rae.’
‘Je moet ook naar Heathrow, neem ik aan?’ Naya knikte alleen maar.
‘Dan moeten we opschieten.’ Rae gaf gas terwijl ze dat zei en binnen een paar minuten waren ze het meest drukke deel van Londen uit.