Chapter three. -Liam

Het onbekende meisje had mijn hart gestolen. Haar ogen waren lief maar geschrokken open gegaan. En hoe ze daarnet in mijn armen lag en me aankeek. Het deed pijn om te zien hoe ze daar bij Harry lag, en niet bij mij. Ik voelde mijn broekzak trillen, shit, helemaal vergeten. Ik zou m’n telefoon opnemen. ‘Yo Ni!’ riep ik door het kleine apparaat. ‘Waar blijven jullie zeg? Jullie zouden op tijd terug zijn om mee uit te gaan! Dit is onze enige vrije vrijdagavond!’ ‘We zijn er bijna, tot zo!’ Ik drukte Niall weg na ons korte gesprek. Ik liep terug naar Harry die druk in gesprek was met het meisje. Dit deed nog meer pijn. Maar hoe kon ik, na zo’n korte tijd zo verliefd op haar zijn? Ik zag hoe Harry op zijn lip beet en wist dat zijn armen het snel zouden begeven. ‘Kom maar’ zei ik tegen Harry. En het meisje lag weer in mijn armen. Ik kreeg elektrische schokjes van de punten waar onze lichamen elkaar raakten. Hoe kon dit zo snel al? De deuren van de lobby schoven open en rustig liepen Harry en ik er doorheen. We liepen regelrecht op de lift af toen het meisje zich los probeerde te worstelen. Ik vroeg me af of ik haar te strak had vastgehouden. Maar gezien Harry’s verraste blik lag het daar niet aan. Het meisje spartelde en ik legde haar op de bank en ging ernaast zitten. Ze sprong op en rende weg, terug de straat op. Ik keek om om te zien waarvan ze zo was geschrokken en zag een dikke man de trap af lopen. ‘Hebben jullie dit meisje gezien?’ En hij liet een foto zien van het meisje dat vijf minuten geleden nog in mijn armen lag. ‘Nee.’ Riep ik snel voordat Harry zijn mond open kon doen. De man liep naar de lift en Harry en ik sprongen tegelijk op. We renden het meisje achterna. Bij de splitsing rende Harry naar links en ik naar rechts. In een steegje zat ze en ik ging langzaam naast haar zitten. Er gleden tranen over haar wangen. ‘Dat-dat was mijn vader’ stotterde ze langzaam. ‘Hé, het is oké, vertel maar.’ Zei ik. ‘Hij, mijn vader wilde dat ik voor hem werkte.’ Ik zag het meisje langzaam ontspannen. Opgelucht dat het eruit was, al begreep ik er niet veel van. Ik sloeg mijn arm om haar heen en ze legde haar hoofd op mijn schouder. Er waren nog zoveel vragen. Maar die zouden later wel komen. Dit moment was perfect. Voor hoe lang het duurde.