010

Zayn Jawaad Malik POV
Ze rende hard. Heel hard. Maar ik had door de tour die net geweest was, een aardig goede conditie gekregen.
Na een paar meter kreeg ik haar al te pakken.
Ik sloeg mijn armen stevig om haar heen, zodat ze niet weer zou kunnen ontsnappen.
Opeens begon ze keihard te schreeuwen, gillen en huilen. Jezus, wat had dat kind een stem zeg!
‘Scar, calm down please!’ hoorde ik mezelf zeggen.
Best stom, ik noemde haar Scar... Ik wist niet of ze dat als een compliment zou opvatten.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald doordat Scarlett haar gezicht naar mij draaide en me aankeek met haar mooie, blauwe, betraande ogen.
Het viel me nu pas op dat ze echt hele mooie ogen had.
‘Zayn, wat maakt het jou uit? Je kent me niet eens.’
‘Je betekent heel veel voor Hazza. Ik heb hem nog nooit zo ongerust gezien over een meisje. En ik snap niet hoe een meisje als jij zoveel verdriet kan hebben.’
‘Een meisje zoals ik? Wat bedoel je daarmee?’ Ze keek me boos aan. God, waarom moet alles nou zo moeilijk zijn? Ik bedoelde het goed!
Met mijn mond bij haar oor fluisterde ik: 'Een meisje dat zo mooi is als jij.'
Ze begon weer zachtjes te snikken. Had ik dat niet moeten zeggen?
‘Dankje Zayn, jij bent de eerste die dat vindt. Je bent veel te lief voor mij! Dat verdien ik helemaal niet...’ zei ze.
Ik keek haar geschokt aan.
Ten eerste omdat ze dat blijkbaar nooit eerder had gehoord. Wat had zij voor verleden?
En ten tweede omdat ze dat wel verdiende! Ze moest het alleen inzien.
‘Rustig maar, het komt allemaal goed,’ zei ik en omhelsde haar.
Tot mijn grote verbazing knuffelde ze terug. Ik hield haar stevig vast voor het geval het haar toch allemaal te veel kon worden. In ieder geval had ze er nu vijf vrienden bij. Ze zou worden opgenomen in de One Direction Happy Family en we zouden wel een manier verzinnen om haar op te vroliken.
Bij die gedachte grijnsde ik en tilde haar op.
Ze wou protesteren, maar ze gaf toe en sloeg haar arm om mijn schouder heen. ‘Laten we Lou en Haz maar eens zoeken, die zijn natuurlijk ook heel ongerust,'zei ik zachtjes en gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Haar ogen vielen dicht en langzaam werd haar ademhaling regelmatig.
Ik zuchtte. Wat een dag.