020~

ik liep naar de woonkamer waar iedreen een film aan het kijken.
in de bruine envelop zaten twee tijdschriften.
gaat NIALL HORAN vreemd?
ik hoorde iets breken.
wie is dat meisje?
stond er op de voorkanten.
Naomi gaf me een glas met drinken en liep terug naar de bank.
het glas gleed uit mijn handen en viel in duizend stukjes op de grond.
iedereen draaide zich om.
tranen van woede vulde mijn zicht.
"Noël?!" hoorde ik Niall roepen.
ik gooide de tijdschriften in de richting van Niall en trok de armband kapot.
ik liep naar mijn kamer en sloot me daar op.
het kon me niets schelen wat ze allenmaal dachten.
"Noël!"
ik reageerde nergens op geen enkele reactie.
er werd op de deur geklopt.
ik schoof een kast tegen de deur.
"ik weet dat je in je kamer zit!"
"laat me met rust!"
ik hoorde mijn telefoon.
eerst wilde ik niet eens kijken maar deed het toch.
op twitter stonden duizende vragen, foto's, filmpje's en reactie's.
ik zag dat Niall me belde.
snel gooide ik mijn telefoon onder mijn bed en verstopte me in de badkamer.
"Noël?" Rachel liep de badkamer in.
"hoe kom je binnen?"
"via het raam, ik heb de sleutel."
"gelukkig ben je Niall niet."
Rachel ging naast me zitten.
"je moet toch een keer met hem praten, hij woont nu in het zelfde huis."
"als jij me niet met rust laat niet meer."
"je mag je hart veloren hebben, maar je humor heb je nog."
Rachel stond op, deed het raam dicht en kwam terug.
"zal ik er voor zorgen dat Niall niet tegen je mag praten."
"ja kon dat maar."
Rachel schoof de kast weg en trok Niall mee.