Untill I found you ||010|| Amynthas

Samen met mijn moeder zit ik op de bank een film te kijken als mijn mobiel ineens afgaat. Op het display zie ik de naam van mijn baas zijn en zonder mijn moeder van de film af te leiden loop ik naar de gang en neem op. 'Met Amynthas' spreek ik zacht zodat mijn moeder het niet hoort. 'Je bent iets vergeten in het cafe schoon te maken, kun je even terug komen?' vraagt mijn baas iets te lief naar mijn zin. Ik kijk verbaasd naar de klok en zie dat het al drie minuten over twaalf is. Mijn moeder vermoord me als ik nu het huis uitga maar ik heb ook geen zin in ruzie met mijn baas. Ik bijt even op mijn lip en kijk ondertussen naar mijn moeder die heel erg verdiept is in de film. Waarschijnlijk zou ze het niet merken als ik heel even weg ben. 'Ik ben onderweg' zeg ik en hang op en stop mijn mobiel in mijn zak en trek mijn jas en schoenen aan en open zacht de voordeur en stap het huis uit en doe de deur weer zacht achter me dicht. Als mijn moeder er nu achter komt ben ik echt dood en mag ik de rest van mijn leven het huis niet meer uit. Ik haal mijn fiets weer uit de schuur en fiets richting het cafe. Tot mijn verbazing is de achterdeur van het cafe gewoon open en met grote passen loop ik naar binnen en zie mijn baas bij de toonbank staan. 'Wat ben ik vergeten dan meneer?' vraag ik en zie hem omkijken en zijn ogen beginnen te blinken. Strompelend komt hij naar me toelopen en meteen ruik ik de geur van alcohol en wiet. Iets in me schreeuwt dat ik moet maken dat ik wegkom maar mijn lichaam is verstijfd door de zenuwen. 'Amy toch' fluistert hij zacht als hij merkt dat ik zenuwachtig word. Langzaam doe ik een paar stappen naar achteren en net als ik de deur wil openen krijg ik een klap in mijn gezicht waardoor ik mijn evenwicht verlies en met een klap achterover val. Meteen knakt er iets in mijn lichaam en schreeuw ik het uit van de pijn. De pijn trekt door naar mijn rug en meteen begin ik harder te schreeuwen van de pijn wat me weer een klap in mijn gezicht oplevert. De tranen stromen over mijn wangen terwijl de pijn in mijn rug alleen maar erger word. 'Hou je mond slet' roept hij hard en ik krijg een schop tegen mijn buik aan. Zwarte vlekken vormen zich voor mijn ogen maar ik weet bij bewustzijn te blijven. Hij bukt naast me neer en zijn handen glijden over mijn lichaam. 'Heb ik je al eens vertelt dat je prachtig bent?' zijn handen glijden van mijn buik naar mijn gezicht en hard streelt hij mijn wang. De tranen stromen over mijn wangen maar ik kan mijn lichaam niet bewegen. Mijn lichaam voelt als verlamt en de pijn in mijn rug is ook ineens weg. De zwarte vlekken voor mijn ogen worden alleen maar erger en voor ik het weet ben ik in een zwart gat gevallen.