044*

Ik werd wakker op een zacht bed, met iemand die er naast zat. Voorzichtig ging ik recht zitten, mijn hoofd bonsde als een gek en het werd weer even zwart voor mijn ogen. Een hand duwde me terug op het bed. 'Blijf liggen,' het was Tom, ik herkende zijn stem uit duizenden. 'Wat is er gebeurd?' Mompelde ik vermoeid. 'Geen idee, ik was er niet bij,' Tom grijnsde en veegde een plukje haar achter mijn oor. 'Hoelang lig ik hier dan al?' 'Niet lang, ongeveer drie of vier uur.' Niet lang? Ik veerde omhoog, 'maar de film? Ik moet acteren!' Weer duwde hij me terug. 'Het was goed, blijf nou gewoon liggen. Frank weet het, je bent waarschijnlijk een beetje heel erg oververmoeid.' Ik veegde met mijn hand over mijn voorhoofd. Een beetje... Het leek alsof ik al een maand niet meer had geslapen. Ik zuchtte, 'ik hoef hopelijk niet naar het ziekenhuis?' Ik had geen behoefte aan nog een paar nachten horror. Weer grinnikte hij, 'dat sta ik sowieso al niet toe! Je blijft gewoon thuis!' Ik merkte dat ik bij Tom thuis was. 'Is Bill er niet?' 'Die zit beneden bij Georg en Gustav, ik denk niet dat hij de komende tijd alleen wil zijn.' Ik legde mijn hoofd op Tom's schoot en hij streelde zachtjes mijn voorhoofd. 'Ga nu maar weer slapen,' fluisterde hij zachtjes. 'Beloof je niet weg te gaan wanneer ik slaap?' 'Ik beloof het.' Bij deze woorden sloot ik mijn ogen en zonk weg in een diepe, rustige slaap.



Sorry voor het korte stukje ;$ om de een of andere reden hebben we het ineens weer heel druk op school ):