Chapter 34

Het is avond. We dobberen nogsteeds rond op de grote oceaan. Ikheb merle in bed gestopt, ze was helemaal gebroken na vandaag. Ik trek een warm vest aan en loop het dek op om Jack weltruste te zeggen. Jack zit op de reling van de boot naar de horizon te kijken. Het licht van de kaars schittert op zijn lichaam. De wind danst met zijn haren alsof het een dansopvoering is. Ik glimlach zacht en loop rustig op Jack af. Ik ging naast Jack staan en legde mijn hoofd op zijn schouders. Ja, zelfs nu kon dat, ik was gewoon te klein. We zwegen, woorden hadden geen nut. Ik kon hem horen denken, en hij kon mij horen denken. Blikken waren voldoende om te weten wat er is. Jack laat een kleine zucht uit zijn mond ontsnappen. “Het was voorbestemt” zegt hij. Ik weet wat hij bedoelt, ik ontmoette hem, we hadden een reis, ik werd gevangen genomen, Jack kwam ik weer tegen in Tortuga, we gingen weer op reis, kwamen de gekste dingen tegen, werden geatacked door een gestoorde heks, vonden Merle en we gingen nu de heks verslaan. Ja het was voorbestemt. Jack en ik zijn voorbestemt. Jack legde een arm om mijn schouder en zette mij neer op de reling, dicht naast hem. “het zal niet lang meer duren, de woestijn zal zo in zicht komen. keep a weather eye on the horizon” Ik sloot mijn ogen half en wurmde mezelf zowat in Jack. Ik kon hem niet met rust laten. Elke keer als ik niet bij hem was, elke keer als ik zijn stem niet kon horen, de stem waar ikvan hield, de stem die mij een gerust gevoel gaf, elke keer als ik zijn geur niet kon ruiken, of elke keer dat ik hem niet kon aanraken, was een minuut in hel. Hij maakt mij compleet zoals een puzzel dat doet. Ik sloot mijn ogen helemaal en genoot van het geluid van de golven. Het gekrijst van de zeemeeuwen, en het ademhalen van Jack. “we zijn er” verluisterde Jack zagt in mijn oor. Ik opende langzaam mijn ogen. Daar voor ons, was land. De woestijn. Ik stond langzaam op en rekte me uit. “Ga maar slapen” zegt Jack. Ik glimlachte en drukte een kus op zijn lippen. “aiai kapitein” zeg ik glimlachent. Jack trekt weer zijn schuine glimlach van perfectie op. “Ik maak je wakker als we er zijn” hij drukte een kus op mijn mond. Ik knikte en liep de hut in. Opweg naar mijn ‘bed’.

reacties?